Për një
kohë të gjatë e palumtur
Me burrin tim
Fajësoja burrat
Fajësoja martesën, fajësoja
Të gjithë botën që rridhte gjak
Sepse nuk mund të shtrihesha në shtrat me të
Pa e gënjyer
Dhe gënjimi i vetvetes
U bë gjithnjë edhe më i vështirë
Teksa poemat e mia
Gjuanin me shkëmbinjë
Jeta ime dhe poemat e mia jetuan të ndara
Më duhej të martohesha me to
Dhe duke u martuar me to
Do të thoshte të divorcohesha prej tij
Të divorcohesha nga genjshtra
Tani shtrihem në shtrat
Me poemat e mia mbi çërçafë
Dhë një burrë që dua
Duke fjetuar apo lexuar
Në krahun tim
Sepse unë e dua
Unë nuk mendoj për të
Si “Burrat”
Por si mikun tim
URREJTJA PËRGJITHËSON
DASHURIA ËSHTË E VEÇANTË
Ai nuk është, Burra, Burrë, Mashkull
Të gjitha këto M-të çmendëse
Që mërmërijnë si pështyma automatiku
Por vetëm një person si unë
Që ëndërron, që është vulnerabël, i frikësuar
Ëndrrat e tij
Hapen në dhoma
Ku karriget
Janë dëshira mbi të cilat mund të ulesh
Dhe qilimat janë të mrekullueshëm
Me zogj orientalë
Muajin e parë ne jetuan bashkë
Isha e çmendur nga gëzimi
Duke menduar se një person me një penis
Mund të ëndërrojë, të tregojë shaka, madje edhe të qajë
Tani më duket e pazakontë
Dhe kur gratë e tjera bëjnë ziejnë
Me zemërimin e tyre
I shon zbrazshëm
Duke kuptuar përgjysëm
Këto krijesa të mjera mesjetare
Nga një epokë e errët, e errët
Mendoj rreth vetvetes
A kam qenë gjithmonë kaq e ndryshueshme?
A duhet të jetë politika gjithmonë personale?
Nëse godas me vaj
A do të bëja kryqëzata
Për zbrazjen e rezervave?
ERICA, ERICA
JE SHUMË E RËNDË ME VETVETEN
Qetësohu dhe gëzoju armëpushimit
Shqetësimet do të vijnë sërish
SEKSI DO TË RRISË GJEMBA DHE LYTHA
ÇËRCAFËT E BARDHË TË KËTIJ SHTRATI
DO TË SPËRKATEN ME GJAK
Thjesht prit
Por unë nuk e besoj
Do të ketë mjaftueshëm shqetësime
Por të një lloji tjetër
Poezia “Armëpushimi ndërmjet sekseve”
Nga Erica Jong
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
