Kur ne
bëhemi me të vërtetë vetvetja, ne thjesht bëhemi një derë që lëkundet…
-Suzuki
E sëmurë nga vetja
Vetja vetëjoshëse
Me lojërat e saj, me frikërat e saj
Me kujtimet e saj të mjegullta, dhe menunë e saj shumë
vaktëshe
Joshjesh (kaq të njohura
Edhe për joshësin)
Saqë ai sëmuret
Kur sheh vetveten
Në tavanin e pasqyruar
Përpara se të zhytet në këtë
Shpërqëndrim të ri nga vetja
E cila të çon, në fakt, mbrapsht
Tek vetja
VETJA BURG
DASHURIA PËRGJIGJJA DHE DERA
E megjithatë, vetja duhet të jetë gjithashtu edhe një derë
Që lëkundet, që i lë dashuritë brenda dhe jashtë
Sepse ndryshimi
Është palëvizshmëria dhe palëvizshmëria e vetme e botës
Gënjshtra e saj kryesore
SI T’I BESOSH DASHURISË
E CILA
E KA TRADHËTUAR KAQ SHUMË
TRADHËTARIN
JOSHUR, JOSHËSIN
DHE MË PAS KA DALË SE
NUK ËSHTË MADJE SA DASHURI?
Ne jemi të lodhur
Të divorcuar nga vetet tona
Pa gjendur asnjëherë
Vetvetet tona, e megjithatë ne
Jemi të dëshiruar për plotësinë
Nëse jo për palëvizshmërinë
Për harmoninë
Nëse jo për muzikën e sferave
NËSE JETA ËSHTË NJË PËRMBYTJE
DHE NUK KA ASNJË ARKË
ATËHERË KU NOTOJNË KAFSHËT
DY NGA DY?
Unë refuzoj të besoj
Se mishi bie
Nga kockat tona
Pa kuptuar asnjëherë
Pa ardhur asnjëherë
Dhe unë refuzoj të besoj
Se ne duhet të largohemi
Nga kjo jetë krejtësisht vetëm
SHUMË GOGËSIMA
NËPËR OQEAN
VËLLAI IM POET PO KOLLITET
PASTRON FYTIN
(Pi shumë duhan)
Dhe vështron në thellësitë
E vrazhda të përpunuesit të fjalës
Sikur të ishte një top kristali
Unë nuk i di të gjitha të fshehtat
E zemrës së tij prej errësire
Por unë e di se i dua
Mendimet
Që mjegullojnë sipërfaqen
E topit të tij të kristaltë
AI DËSHIRON TË HIDHET
ME KOKËN PËRPARA NË TË ARDHMEN E TIJ
DHE NUK MUNDET
KY KAPITULL KA PËRFUNDUAR
VETJA E TIJ QËRON MBRAPSHT
NJË LËKURË
Fishkëllima e gjarpërinjve
Që ndërrojnë luspat e tyre
PERËNDESHA BUZËQESH
AJO DËRGON MESAZHET E SAJ
VETËM PËR GUXIMTARËT
Poezia “Pasqyës Transatlantike”
Nga Erica Jong
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
