Jashte ne bote, femija
Qan per nenen
Ndersa plaga qan per kripe
Ndersa dashnori qan
Per dashurine e pakembyer
Ndersa akulli qan
Sepse shkrin ne pranvere
Zemra ime eshte nje pranvere
Qe pompon gjak te kuq
Do t’i jipja femijes sim
Femijes time vajze, bijes sime
Vizionin e nje nene
E cila nuk dridhet
Kur taka e rende e nje burri
Zbret poshte
Qe adhuron penisin
Kur pompon gjak te kuq te pasur
Por qe vlereson plotesine
E zemres se saj
Permbi organin qe rreh
Ate vegel idiote
E cila me shume lehtesi mund te kthehet
Nga e mire ne mizore
Zemra ime eshte jashte ne bote
Si nje jetime qe hungerin
Ne nje cep rruge
Dua nje vend te ngrohte, te sigurt
Per te fshehur librat e mi, femijen tim
Zemren tim
Qe eshte e therrmuar
E qepur si nje bel
Qe ka lindur
Nje foshnje perandorake Cezariane
Por ende
Pavaresisht plotesise se saj shperthyese
Poezia “Zemra, Femija, Bota”
Nga Erica Jong
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
Adami ne Parajse, 1914, Kristian Zahrtmann
