Dhe kur një gjethe bie nga hardhitë kacavjerëse,
Ti e di, dashuria ime,
Që emri im është shkruar në atë gjethe,
Një emër që është i yti dhe i imi,
Emri ynë i dashurisë,
Një qënie e vetme,
Shigjeta që çau dimrin,
Dashuria e pathyeshme
Zjarri i ditëve,
Një gjethe që ra mbi gjoksin tim,
Një gjethe nga pema e jetës
Që bëri një fole dhe këndoi,
Që lëshoi rrënjë,
Që na dha lule dhe fruta.
Dhe kështu ti e shikon, dashuria ime,
Se si lëviz unë rreth ishullit,
Rreth botës,
I sigurt në mes të pranverës,
I çmendur me dritë në të ftohtë,
Duke ecur i qetë në zjarrë,
Duke ngritur peshën tënde të petaltë në krahët e mi
SIKUR TË MOS KISHA ECUR
KURRË VEÇSE ME TY,
ZEMRA IME,
SIKUR NUK MUND TË ECJA
VEÇSE ME TY,
SIKUR NUK MUND TË KËNDOJA
VEÇSE ME TY.
Nga Pablo Neruda
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
Piktura, Paolo dhe Francesca di Rimini, 1867, Dante Gabriel Rossetti