Era, një ditë të shkëlqyer, thirri
Shpirtin tim me një aromë jasemini.
Në këmbim të aromës së jaseminit tim,
Unë dua të gjithë aromën e trëndafilave
të tu.
Unë nuk kam trëndafila; të
gjitha lulet
Në kopshtin tim kanë vdekur.
Mira atëherë, do të marr petalet
e vyshkura
Dhe gjethet e verdha dhe ujërat
e ujëvarës.
Era u largua. Dhe unë vajtova.
Dhe i thashë vetes:
Çfarë ke bërë me kopshtin që t’u
besua ty?
Nga Antonio Machado
Filozofia ime është thellësisht
e trishtë, por unë nuk jam një burrë i trishtuar, dhe unë nuk besoj se trishtoj
ndokënd. Me fjalë të tjera, fakti që, unë nuk e praktikoj filozofinë time me
shpëton nga magjia e saj djallëzore, apo, përkundrazi, besimi im tek rraca
njerëzore është më e fortë sesa analiza ime intelektuale për të; aty shtrihet
ujëvara e rinisë ku zemra ime lahet vazhdimisht.
Nga Antonio Machado
Mendova se oxhaku im kishte
vdekur
Dhe kështu trazova hirin e tij.
M’u dogjën gishtat.
Nga Antonio Machado
A po fle zemra ime?
A kanë ndalur së punuari
Kosheret e bletëve të ëndrrave të mia?
Rrota e mendjes sime është tharë
Kupa është zbrazur
Vetëm hije brenda?
Jo, zemra ime nuk po fle.
Është e zgjuar, plotësisht e
zgjuar.
Nuk po fle, nuk po ëndërron
Sytë e saj janë plotësisht të
hapur
Duke parë sinjalet e largëta,
duke dëgjuar
Skajet e heshtjes vigane.
Nga Antonio Machado
Kam ecur nëpër shumë rrugë
Dhe kam pastruar shumë shtigje;
Kam lundruar njëqind oqeanë
Dhe jam ankoruar në njëqind brigje.
Kudo, kam parë
Karvanë trishtimi,
Njerëz pompoz dhe melankolik
Të dehur me hije të zeza,
Dhe njerëz të deprivuar
Që vështrojnë, që mbajën qetësi, dhe mendojnë
Ata dinë, sepse ata nuk pijnë
Verë në lokalet fqinje.
Njerëz të këqinj që vërdallosen
Duke ndotur tokën…
Kudo, kam parë
Njerëz që vallëzojnë apo që luajnë,
Kur munden, dhe punojnë
Katër grushtet e tyre të tokave.
Nëse shfaqen diku,
Ata nuk pyesin kurrë se ku janë.
Kur udhëtojnë, ata kalërojnë
Mbi kurrizin e mushkave të plakura,
Dhe ata nuk dinë se si të nxitojnë,
Madje as për festa.
Kur ka verë, ata pijnë;
Kur nuk ka verë; ata pijnë ujë të ftohtë.
Ka njerëz të mirë, që jetojnë,
Punojnë, që e shtyjnë, dhe që ëndërrojnë;
Dhe në një ditë si gjithë të tjerat
Ata shtrihen nën tokë.
Kam ecur nëpër shumë rrugë nga Antonio Machado
Ky Narcizi ynë
Nuk mund ta shikojë fytyrën e tij në pasqyrë
Sepse ai është kthyer në pasqyrë.
Nga Antonio Machado
Dhe kur të vijë dita për udhëtimin përfundimtar
Dhe anija pa kthjim do të niset në lundrim
Mua do të më gjeni në bord, duke udhëtuar lehtshëm
Thuajse lakuriq, si fëmijët e detit.
Nga Antonio Machado
A do të vdesë bota e magjepsur me ty
Ku varet kujtesa
Për të pastruar frymët e jetës
Hijet e bardha të një dashurie të parë
Një zë që ka ngecur në zemrën tënde, dora
Që kërkoje të rrëmbeje në ëndrrat e tua
Dhe çdo dashuri
Që ra në shpirt deri në fund të qiellit?
A do të vdesë bota jote me ty
Jeta e vjetër që ti e ribëre sipas mënyrës tënde?
A ka punuar kudhra dhe kasollja e shpirtit tënd
Për pluhur dhe hi?
A do të vdesë bota e magjepsur
me ty, nga Antonio Machado
Mbrëmë teksa po flija
Ëndërrova, një gabim të mrekullueshëm
Një pranverë po shpërthente
Në zemrën time
Unë thashë: Bashkë me çfarë kanali sekret po vjen tek unë
Ujë i një jete të re
Që nuk e kam pirë kurrë?
Mbrëmë teksa po flija
Ëndërrova, një gabim të mrekullueshëm
Që kisha një koshere bletësh
Brenda zemrës sime
Dhe bletët e arta
Po bënin kreshpa të bardha
Dhe mjalt të ëmbël
Nga dështimet e mia të vjetra
Mbrëmë teksa po flija
Ëndërrova, një gabim të mrekullueshëm
Që një diell i zjarrtë
Po ndriçonte brenda zemrës sime
Ishte i zjarrtë sepse ndjeva
Ngrohtësinë e tij si nga një vatër
Dhe një diell sepse më dha dritë
Dhe lot rrodhën nga sytë e mi
Mbrëmë teksa fjeta
Ëndërrova, një gabim të mrekullueshëm
Se ishte Zoti
Ai që kisha në zemrën time
Mbrëmë teksa po flija nga
Antonio Machado
Shpresa thotë: një ditë
Ti do ta shikosh atë, vetëm nëse
do të presësh.
Dëshpërimi thotë:
Gjithçka të ka mbetur prej saj është
ithtësia.
Rrih, zemër…Toka
Ende nuk ka përpirë çdo gjë.
Nga Antonio Machado
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda
Suti
