Eja tani tek pranvera e pyllit
Duke vrapuar zhubrosur mbi gurë
Ku harlisja dhe bari bëhen brazda
Fshihu tek degët e kurbëzuara
Më pas, mund të vraposh tek krahët e mi
Të mbahesh edhe një herë në përqafimin tim
Do ta ngre butësisht vellon tënde
Për të vështruar fytyrën tënde
Dhe pastaj mund të ulesh mbi gjurin tim
Do të jemi krejt vetëm, vetëm atje
Ndërsa pema e limonit e ngazëllyer në ekstazë
Rrebesh çerdhimesh mbi flokët e tu
Vetulla jote e bardhë me ato kaçurrela të artë
Do të afrohen ngadalë për t’u puthur
Epshëm si pre në gojën time të babëzitur
Ato buzë të ëmbla, të kuqe, qershi…
Ne do të ëndërrojmë vetëm ëndrra të lumtura
Jehonë të këngës së erës në pemë
Murmurima e pranverës së vetmuar
Prekja përkëdhelëse e flladit të butë
Dhe të përgjumur në këtë harmoni
Të një pylli të kërrusur thellë si në një lutje
Petalet pemë limoni që varen sipër nesh
Do të bien duke u shoshitur lart e më lart
Dëshira nga Mihai Eminescu
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
