Vitet janë shpejtuar, dhe koha ende fluturon me shpejtësi
Që nga ajo orë e parë e shenjtë në të cilën u takuam
Por se si dashuruam ne nuk mund ta harroj dot kurrë
Magji e ëmbël me duar të ftohta dhe me ato sy të zinj të mëdhenj
O, eja sërish! Fjalët e tua më frymëzojnë ende
Ndërsa vështirmi yt i ëmbël mbi mua më gënjen butësisht
Nën rrezet e aureolës nga ku ngrihet dita e re
Dhe këngë të reja lindin në lirën time
Kur vjen ti pranë meje sa pak e di ti
Se si zbutet zemra ime atëhëre, sikur të ishte balsam
Si ajo që i bëjnë disa yje shfaqjeve të parajsave
Buzëqeshja jote fëminore kaq e mbushur me sharm të ëmbël
Ka fuqinë për të mposhtur këtë jetë të mbytur në mjerim
Dhe t’i mbushë sytë e mi me zjarr, shpirtin tim me qetësi
Soneti II nga Mihai Eminescu
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
