Jo herët, por vonë me afrimin e vitit tim të nëntëdhjetë
NDJEVA TEK UNË HAPJEN E NJË DERE DHE HYRA
NË QARTËSINË E MËNGJESIT TË HERSHËM
NJËRA PAS TJETRËS JETËT E MIA TË MËPARSHME U NISËN
SI ANIJE, SË BASHKU ME DHIMBJET E TYRE
Dhe shekujt, qytetet, kopshtet, dhe gjiret e deteve
Të caktuara brushës sime u afruan
Gati tani për t’u përshkruar më mirë se më parë
Unë nuk u ndava nga njerëzit
Dhimbja dhe mëshira u bashkuan me ne
NE HARROJMË – VAZHDOJA TË THOJA UNË – SE NE JEMI QË TË GJITHË FËMIJË TË MBRETIT
SEPSE NGA ATJE NGA VIJMË NE NUK KA NDARJE
NË PO DHE JO, NË ËSHTË, ISHTE DHE DO TË JETË
Ne ishim të mjerë, ne përdorëm jo më shumë se një të dhjetën e
Dhuratave që na u dhanë për udhëtimin tonë të gjatë
ÇASTE NGA DJE DHE NGA SHEKUJ MË PARË
GODITJA E NJË SHPATE, PIKTURIMI I QERPIKËVE PËRPARA NJË PASQYRE
NJË METAL I LUSTRUAR, GODITJA FATALE E NJË MUSHQETE, NJË ANIJE ME VELA
Duke goditur vetveten kundrejt shkëmbijve nënujorë
ATO BANUAN TEK NE
DUKE PRITUR PËR PËRMBUSHJEN
Unë e kam ditur, gjithmonë, se do të isha një punëtor në vreshtë
Siç janë të gjithë burrat dhe gratë që jetojnë në të njëjtën kohë
Qoftë nëse ata janë të vetëdijshëm apo jo
Pjekja e vonë
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
Piktura nga Fatos Bylykbashi
