Gjashtë vetmitë
Enrique Lihn
1.
VETMIA E PAFUNDME NGA KU PIJNË TË TJERËT
GJATË KOKTEJIT
NUK ËSHTË KUPA IME, POR VARRI IM
Unë e afroj tek buzët e mia
Valëvitem brenda saj deri sa zhdukem
Tek dallgët ngjellëse
VETMIA NUK ËSHTË PËR MUA NJË ZOG NË KAFAZ, POR NJË PËRBINDËSH
SIKUR TË ISHA DUKE JETUAR NË NJË ÇMENDI
2.
Grua e dëlirë, do të gënjeja nëse nuk do të të thoja:
ZEMRA PËRPIHET OSE FLAKET TUTJE
AJO NUK ËSHTË AS NJË VAZO ME LULE, AS NJË POEMË
Dhe ti ishe afër, kaq afër për të më kapur mua
Por trupi yt u fsheh
ZEMRA IME NUK MUND TË MBAHET NË KUTIZËN TËNDE TË VOCKËL
SË BASHKU ME VËTHËT DHE DISA FOTOGRAFI
Sido që të jetë, dikush do të të japë shumë shpejt një dhuratë më të mirë
3.
TË GJITHË PO PRESIN PËR LUFTËN VEÇ MEJE
Shtëpijakia po pret për luftën
Me minjtë pushtues
Fëmijët po presin për të ardhmen
Për luftën përpara
Njerëzit ecin në rrugën e luftës
Me banera dhe sllogane
Të gjithë veç meje
PO UNË KË PO PRES?
PO PRES POEZINË
PO PRES ASGJËNË
4.
Jeta në krahun tjetër të një gruaje
UNË PO FLAS PËR NJË LLOJ VETVRASJEJE
NË BUZË TË ÇMENDURISË
Dhe, për disa arsye, koha kalon
SIÇ MUND TË THOTË POETI: PAVARSISHT ASAJ
Këtu, në këtë qytet, në këtë hoje xhami
Në qelinë time prej heremiti
Unë vjedh një farë kuptimi nga orët e dëshpëruara
DUKE U KALBUR NË PUNËN STERILE TË NJË POETI
NË IMPOTENCËN E TIJ PUNËTORE
PA ASNJË GRUA, ME FRIKËN
THJESHT DUKE U ZVARRITUR PËRPARA
5.
Pas kësaj gruaje të dëlirë që më jep ëmbëlsinë e saj
PËR TË PIRË DERI KUR TË KEM SHTERUAR PLOTËSISHT
Si një frut tropikal i dylltë
BËHET DASHURI SIPAS GJASAVE DHE IMAZHIT TË
ASAJ SE SI DUHET TË JETË
Por në fakt, ajo është thjesht një kukull që dërdëllit
Dhe një lojë e rrezikshme
QË NUK SHPËRTHEN KURRË NË FRUTA TË VËRTETË
6.
Gratë
E ngulitura me gjithçka që ekziston
E mirë apo e keqe, në të vërtetë nuk ka rëndësi
Sfungjerët e mëdhenj rehatues
Ato janë mëria ime më e madhe
Sekretimi i gjëndrave të mia të idhta
VETMIA IME, BUKA IME E PËRDITSHME
Gjashtë vetmitë
Enrique Lihn
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
