Nata mbulon pellgun me krahun e saj
Nën hënën unazore unë mund të bëj
Fytyrën tënde duke notuar mes peshqve
Dhe yjeve të vegjël që bëjnë jehonë
Në ajrin e natës
Sipërfaqja e pellgut është metal
BRENDA, SYTË E TU JANË TË HAPUR
ATO MBAJNË NJË KUJTIM QË UNË E MBAJ MEND
SIKUR TË KISHIM QENË FËMIJË BASHKË
Kalushët tanë
Vështronin përmbi kodër
Ato ishin gri me pulla të bardha
Tani ato vështrojnë me të vdekurin që pret
Si fëmijët nën parzmoret prej graniti
Të kthjellët dhe të pashpresë:
Kodrat janë larg
Ato ngrihen më të zeza se fëmijëria
ÇFARË MENDON
KUR QËNDRON SHTRIRË KAQ QETËSISHT
KRAH UJIT?
KUR SHEH NË ATË MËNYRË DUA TË TË PREK
POR NUK E BËJ
Duke parë si në një jetë tjetër
Ne ishim të një gjaku
Pellgu
Louise Gluck
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
Skulptura nga @ericaohmi
