Lamtumirë, lamtumirë, një vendi apo një tjetri,
Çdo goje, çdo dhimbjeje,
Hënës së pacipë, javëve
Që i palgosnin ditët dhe pastaj zhdukeshin,
Lamtumirë këtij zëri dhe atij tjetrit të njollosur
Me amarantinë dhe lamtumirë
Shtratit dhe pjatës së zakonshme,
Muzgut të të gjitha lamtumirave,
Karriges që është pjesë e të njëjtin muzg,
Rrugës së bërë nga këpucët e mia.
Unë e shpërndava veten, pa asnjë dyshim:
Ktheva përmys jetë të tëra,
Ndryshova lëkurë, llampa, dhe urrejtje,
Ishte diçka që duhet ta bëja,
As për ligj dhe as për teka,
Më shumë si një reaksion zinxhir;
Çdo udhëtim i ri më ka magjepsur;
Kam marrë kënaqësi nga vendet, nga të gjitha vendet.
Dhe, sapo arrita, unë thashë menjëherë lamtumirë
Me ëmbëlsinë e porsalindur
Sikur do të hapej buka dhe papritur
Të fluturonte nga tryeza e botës.
Kështu i lashë pas të gjitha gjuhët,
I përsërita lamtumirat si një dorë e vjetër,
Ndryshova kinematë, arsyet dhe varret,
Lashë çdo vend për diku tjetër;
Vazhdova të isha dhe të isha gjithmonë
Gjysëm i pabërë në gëzim
Një dhëndër midis trishtimit,
Pa e ditur kurrë se si apo se kur,
Gati për t’u kthyer, kurrë për t’u rikthyer.
Ne e dimë shumë mirë që ata që kthehen nuk janë larguar kurrë,
Kështu që, e gjurmova dhe e rigjurmova jetën time,
Duke ndërruar veshje dhe planete,
Duke u mësuar me shoqërinë
E rrotës së madhe të mërgimit,
Vetmisë së madhe të tingëllimës së këmbanës.
LAMTUMIRAT
Nga Pablo Neruda
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
Skulptura, Detaje nga Portat e Ferrit, konceptuar me 1880, derdhur ne bronz me 1917, Auguste Rodin
#art #photography #poetry #love #pabloneruda #enkeledasuti #sculpture #augusterodin