Ti më pyet se çfarë po valëvit atje karavidhja
Me këmbët e tij të arta?
Unë përgjigjen, e di oqeani.
Ti thua, çfarë po presin ascidianët në zilkat e tyre transparente?
Çfarë po presin?
Unë të them se po presin kohën, si ty.
Ti pyet se kë përqafojnë në krahët e tyre leshterikët?
Studioje, studioje, në një orë të caktuar, në një det të caktuar, unë e di.
Ti më pyet për detyrën e shkëlqyer të balenave të vogla të arktikut,
Dhe unë të përgjigem duke përshkruar
Se si deti njëbrirësh me shtizë vdes në të.
Ti pyet rreth pendëve të mbretit peshk,
Të cilat dridhen në pranverat e dëlira të dallgëve të jugut?
Apo ti ke gjetur në karta një pyetje të re që prek
Arkitekturën e kristaltë
Të anemonës së detit, dhe tani do të ma shërbesh mua?
Ti kërkon të kuptosh natyrën elektrike të shpinës së oqeanit?
Stalaktiktet e armatosura që e çajnë atë teksa ec?
Grepi i peshkut peshkatar, muzika e përpahur
Në vendet e thella si një fije në ujë?
Unë dua të të them se oqenai i di këto,
Se jeta në kutitë e saj me xhevahirë
Është e pafundme si rëra, e pamundur për t’u numëruar, e dëlirë,
Dhe midis rrushit me ngjyrë gjaku koha ka bërë petalet
E forta dhe të shkëlqyera, ka bërë kandilin e detit plot me dritë
Duke bashkuar nyjet e tij, duke lënë fijet e tij muzikore që të lodrojnë
Nga një bollëk të bërë nga nënë perlash të pafundme.
Unë nuk jam asgjë veçse rrjeta e zbrazët e cila ka ecur përpara
Syve njerëzorë, i vdekur në këto errësira,
Me gishtërinj të mësuar me gjatësitë trekëndore
Të globit të ndrojtur të një portokalli.
Unë jam endur siç ke bërë edhe ti, duke hetuar
Yllin e pafundmë,
Dhe në rrjetën time, gjatë natës, unë u zgjova lakuriq,
E vetmja gjë e kapur, një peshk në kurth, brenda erës.
Nga Pablo Neruda
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
Piktura, Banjo e shpirtit, 1890, Frederic Leighton
#art #photography #poetry #love #pabloneruda #enkeledasuti #painting #frederickleighton
