Ndersa Picasso ishte ne Rome, duke realizuar skena per Baletin Rus, ai u takua me ish balerinen Olga Khokhlova. Ata u martuan ne vitin 1918 dhe marredhenia e tyre koincidoi me nje kthese tek Neoklasicizmi ne vepren e tij, dhe perfytyrimet e nje Epoke te Arte te humbur ne mesdhe. Se bashku ata paten nje djale, Paulo, dhe gezimi i atesise se Picasso-s manifestohej ne kompozimet qe ngrinin lart grate dhe memesine te tilla si “Gruaja me te bardha” e vitit 1924. Por artisti shume shpejt u lodh nga atesia dhe nga gruaja e tij dhe teksa ndjenjat e tij u thartuan kontaktet e tij me Surrealistet e cuan ate qe te prodhonte “Koke gruaje” (1927), nje satire kafshuese per Olgan. Ne te njejtin vit, ne moshen 45 vjecare, vemendja e Picasso-s u terhoq nga nje vajze 17 vjecare qe ai e kishte takuar ne nje rruge te Parisit, Marie-Therese Walter. Stili i tij i meparshem i ftohte dhe pa pasion surrealist u ngroh, per te prodhuar imazhe te diellta, erotike dhe te gezueshme te dashurise se tij te re. Por serish, teksa mendjemadhesia e tij u zbeh, paleta e tij u be me e ftohte, si ne portretet me te vona si “Gruaja duke fjetur ne nje tavoline” (1936). Dhe ne fund, ashtu sic e kishte zakon, Maria-Therese u zevendesua, kete here nga fotografia e zjarrte dhe intelektuale Dora Maar.
Edhe kur Picasso nuk ishte duke pikturuar grate e tij, mendimet qe ai kishte per to formesonin vepren e tij. Ekziston nje fare misteri pas “Burrit me lepirese” (1938), nje figure komike qe shfaqet ne shume nga pikturat e grave te viteve 1920. Kompozimi tallet me ato qe, me vone ne jete, rikthehen tek femijeria per te gjetur zevendesim per dashurine e humbur erotike: ketu duket sikur Picasso po deklaron qe ky nuk do te jete fati i tij.
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti.
