Ky është një nga portretet më lirike të Francoise Gilot
dhe duke parë këtë portret do të kuptoni që ka diçka jo tokësore tek ajo që e
dallon krahasuar me ata që ishin rreth saj. Picasso u takua me Françoise në
vitin 1943. Fillimisht ata u afruan me njëri-tjetrin nga arti, pas pak kohe
filloi historia e tyre, e cila zgjati thuajse dhjetë vjet.
Marrëdhëniet nuk ishin të lehta: artisti ishte vazhdimisht
i dashuruar nga muzat; pavarësisht kësaj, këtë herë nuk ishte ai që u largua, por
atë e bratisën. Duke kuptuar që çdo gjë që kishte qenë më e mirë ishte në të
shkuarën, Françoise e la Picasso-n, duke u kthyer në gruan e vetme që shkëputi
lidhjen me të me vullnet të lirë.
Ajo kishte pasion, përkushtim të brendshëm dhe vendosmëri.
Kjo reflektohet tek portreti i vitit 1946: në përkufizimin e linjave dhe kompozimin
e veprës. Detaje veçanërisht të ndezura – flokët, kaçurrelat dhe shkujdesja,
duke dhënë idenë e karakterit të gruas që po paraqiste.
Ngjashmëria e saj me Françoise Gilot, të kapur në
fotografi, është e vështirë që të kuptohet, por shpirti i saj po. Për një artist,
të jesh në gjendje që të njohësh personin është shumë e rëndësishme. Është e vështirë
që ta bësh diçka të tillë nëse nuk je i dashuruar. Mesa duket, aty kishte dashuri.
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti.
