Në vijim të fundit të Luftës së Parë Botërore, Picasso
krijoi art në stilin Neoklasik. E pikturuar gjatë verës së vitit 1922, piktura “Dy
gra duke vrapuar në plazh” është një shembull i shkëlqyer i veprave të tij gjatë
kësaj periudhe.
Piktura paraqet dy gra, të veshura në stil kasik, duke
vrapuar përgjatë një palzhi. Teksa vrapojnë, dorë për dore, me krahët lart,
veshjet e tyre duket sikur po bien. Ato duken sikur janë të pavëmendshme ndaj zhveshjes
së tyre, teksa turren nëpër rërë.
Vepra është pikturar nga një perspektivë e çuditshme, ku gruaja
në sfond shfaqet si më e madhe sesa ajo në plan të parë. Trupi i saj duket i
shformuar në mënyrë të çuditshme, me këmbën e saj të djathtë që shtrihet larg
pas saj, shumë më tej sesa do të ishte e mundur për trupin njerëzor.
Këmba e saj e majtë shfaqet në një kënd të çuditshëm, përpara
gruas në plan të parë. Si e tillë, më e madhja nga të dyja gratë shfaqet sikur
e mbështejll atë më të voglën, duke ia dalë që të jetë njëherësh pas dhe përpara
saj, në të njëjtën kohë. Është e paqartë nëse atop po garojnë, por gruaja më e
madhe duket sikur po përpiqet që të qëndrojë përpara shoqërueses së saj.
Krahët e majtë të të dyja grave shfaqen që të jenë më të
gjata dhe më të trasha së krahët e djathtë. Sërish, diçka e tillë luan me
perspektivën, me krahët më afër shikuesit që është më i vogël sesa brinjët atje
më larg.
Si me shumë prej pikturave të tij nga kjo periudhë,
Picasso aludon një stil klasik. Shpesh është thënë që të dyja gratë i ngjajnë “maenad-eve,”
ndjekësve të apasionuara femra të Dionizit, perëndisë greke të Verës. Sigurisht
që, rrobat e të dyja grave shfqet si me origjinë greke.
Megjithëse, klasike në stil, piktura “Dy gratë duke
vrapuar në plazh” është një antitezë e shumicës së veprave të tij të tjera gjatë
kësaj periudhe, duke shmangur qasjen formale për një qëndrim krejt më të çlirët.
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti.
