Dhe a nuk ndjen ti gjithashtu, ndoshta
Nje brenge te stuhishme mbi lekuren e kohes
Si nje shenje qe hapet serish aty
Ku qielli ishte i shkulur?
Dhe a nuk ndjen ndonjehere
Se si nata mbledh copat e saj ne nje zog ogurzi
Se ka nje perplasje krahesh kunder catise
Si nje perplasje midis gjetheve te pafundme te pranveres qe luftojne
Apo te duarve qe duartrokasin per te te thirrur ty ne vdekje?
Dhe a nuk ndjen me pas dike te merguar qe qan
Se eshte nje prush i engjellit te rene mbi fije
Sjelle papritur si nje lypes nga nje shperthim i huaj ere?
Dhe a nuk ndjen, si une
Qe nje shtepi qe po rrokulliset ne humnere
Rend permbi ty me nje ene te perplasur te therrmuar nga vetetima
Me dy guacka te zbrazta
Qe perqafojne njera-tjetren per nje udhetim te pafundme
Me nje ulerime cingerisese
E frakturuar papritur si premtimet e thyera te dashurise?
Dhe a nuk ndjen me pak shtratin tend teksa zhytet
Si bucela e nje katedraleje te shkrumbuar nga renia e parajses
Dhe se nje uje i thikte, i rende
Vershon mbi fytyren tende deri ne gjykimin e fundit?
Serish eshte felliqesia
Serish zemra jote e hedhur ne thellesine e pellgut
E burgosur edhe nje here midis
Dallgeve qe mbyllin nje enderr
Shtrihu sic bej une ne kete pafundesi te mjerueshme te nje dite
Eshte e kote te bertasesh
Bishat e harreses nuk pijne nga keto ujera
Vjen ne cdo stuhi, nga Olga Orozco
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti
Piktura, Rrembimi i Prosperines, 1570, Alessandro Allori
