Ne
jemi vetëm gojë. Kush i këndon zemrës së largët
E
cila ekziston e sigurt në qendër të të gjitha gjërave?
Rrahjet
e saj gjigande devijojnë tek ne
Në
pulse të vegjël. Dhe dhimbja e saj e madhe është
Si
jubileu i saj gjigand, shumë madhështor për ne
Dhe
kështu, ne e shqyejmë vetveten
Prej
saj herë pas here, duke mbetur vetëm
Gojë.
Por papritur dhe në mënyrë sekrete
Rrahjet
gjigande të zemrës hyjnë në qenien tonë
Që
ne të klithim
Dhe
të transformohemi në qenie dhe fytyrë
Rrahje
zemre nga Rainer Maria Rilke
Unë
jam, o ankthiozja ime. A nuk e dëgjon zërin tim
Që
gulçon përpara me të gjitha ndjenjat e mia tokësore?
Ato
mallëngjehen kaq shumë, saqë kanë lëshuar krahë
Dhe
fluturojnë bardhësisht në rrathë rreth fytyrës tënde
Shpirti
im, i veshur në heshtje, ngrihet
Dhe
qëndron vetëm përpara teje: a nuk e shikon?
A
nuk e di që lutja ime po piqet
Në
vizionin tënd si mbi një pemë?
Nëse
ti je ëndërrimtarja, unë jam ëndrra jote
Por
ku ti kërkon të zgjohesh, unë jam dëshira jote
Dhe
unë bëhem i fortë me të gjithë madhështinë
Dhe
e kthej veten time në heshtjen vigane të një ylli
Mbi
qytetin e huaj dhe të largët, Kohë
Unë
jam, o ankthiozja ime nga Rainer Maria Rilke
Trëndafil,
dikur madheshtore, për të lashtët, ti ishe
Thjesht
hi me buzët më të thjeshta
Por
për ne, ti je lulja e plotë, e pafundme
Fytyra
e pashtershme
Në
pasurinë tënde ti je e veshur pal mbi pal
Mbi
një trup drite
Megjithatë
çdo petal i ndarë është në të njëjtën kohë mohimi
I
të gjitha veshjeve dhe refuzimi i tyre
Aroma
jote ka thirrur emrat më të ëmbël
Në
drejtimin tonë, për qindra vjet
Papritur
ajo varet në ajër si nam
Edhe
kështu, ne nuk e kemi ditur kurrë se si ta thërrasim atë; ne hamendësojmë…
Dhe
kujtesa mbushet në befasi
Për
të cilën jemi lutur nga orët kur na përkiste ne
Sonetet
për Orfeun nga Rainer Maria Rilke
Por
ti tani, e dashur vajzë, të cilën e kam dashur si një lule
Së
cilës nuk ia kam ditur emrin
Ti
që shumë herët të morën prej meje
Do
ta thërra edhe njëherë imazhin tënd dhe do t’ia tregoj atyre
Shoqëruese
e bukur e ngashërimit të padëshirueshëm
Vallëtare
trupi i së cilës mbushet me fatin tënd hezitues
Duke
pushuar, sikur mishi yt i ri të ishte derdhur në bronz
Duke
vajtuar dhe dëgjuar. Më pas, nga terrenet e larta
Muzika
jotokësore ra në zemrën tënde të ndryshuar
Tashmë
të pushtuar nga hijet, me sëmundjen afër
Gjaku
yt rridhte i errët; edhe pse, për një çast të dyshimtë
Shpërtheu
në pulset natyrale të pranverës
Sërish dhe sërish të ndërprerë nga rënia dhe errësira
Tokërisht,
ajo vetëtiu. Deri ku, pas një përplajse të tmerrshme
Ajo
hyri në derën e hapur pangushëllueshëm
Sonetet për Orfeun XXV nga Rainer Maria Rilke
Retë
ornamentale
Kompozojnë
një këngë dashurie mbrëmjesore
Rruga
bishtnon
Hëna
e re fillon
Një
kapitulli i ri i netëve tona
Të
atyre netëve të brishta
Ne
hapemi dhe përzihemi
Me
këto horizonte të zeza
Këngë
dashurie mbrëmjesore nga Rainer Maria Rilke
O
ju të ëmbël, ecni tani dhe pastaj
Në
frymën që godet të shkuarën e ftohtë
Mbi
faqet tuaja lërëni që të dridhen dhe nisuni
Pas
teje ato do të dridhen së bashku sërish
O
ju të bekuar, ju që jeni të plotë
Ju
që dukeni fillim zemrash
Harqe
për shigjetat dhe targetet e shigjetave
Lotshkëlqyer,
buzët tuaja më buzëqeshje më të përjetshme
Mos
kini frikë që të vuani; kthejeni
Atë
rëndesë në vetë peshën e tokës
Të
rënda janë malet, të rëndë detet
Edhe pemët e vogla janë të mbjella si fëmijët
Prej
shumë kohësh janë bërë shumë të rënda, tani ti
Nuk
mund t’i mbash ato. Por erërat….por hapësirat…
Sonetet për Orfeun IV nga Rainer Maria Rilke
Kushdo
që po vajton tani diku në botë
Vajton
pa arsye në botë
Vajton
përmbi mua
Kushdo
që qesh tani diku natën
Qesh
pa arsye natën
Qesh
me mua
Kushdo
që endet tani diku në botë
Endet
pa arsye në botë
Endet
drejt meje
Kushdo
që vdes tani diku në botë
Vdes
pa arsye në botë
Më
shikon mua
Orë
solemne nga Rainer Maria Rilke
Përzgjodhi
dhe përktheu Enkeleda Suti
