Të flas mbi qytete
Të flas mbi fusha
Goja ime është kundër veshit tënd
Dy anët e murit përballen
Zëri im që të njeh ty
Të flas për përjetësinë
O qytete kujtime qytetesh
Qytete të zhveshura me dëshirat tona
Qytete herët dhe vonë
Qytete të forta qytete intime
Të zhveshura nga të gjithë bërësit e
tyre
Mendimtarët e tyre fantazmat e tyre
Peisazh i drejtuar nga smeraldi
Jetojnë të gjallë gjithnjë të gjallë
Grurin e qiellit mbi tokën tonë
Ushqen zërin tim unë ëndërroj dhe qaj
Unë qesh dhe ëndërroj ndëmjet flakëve
Ndërmjet grumbujve të rrezeve të dritës
Dhe mbi trupin tim trupi yt shtrin
Shtresat e paqyrës së tij të qartë.
Mungesa nga Paul Eluard
Ajo po qëndron mbi qëpallat e mia
Flokët e saj tek flokët e mi
Ajo ka ngjyrën e syve të mi
Ajo ka trupin e dorës sime
Ajo mbështillet në hijen time
Si një gur kundrejt qiellit
Ajo nuk do t’i mbyllë kurrë sytë e saj
Dhe ajo nuk më lë që të fle
Dhe ëndrrat e saj në dritën e shkëlqyer
E bëjnë diellin që të avullojë
Dhe unë qesh dhe qaj dhe qesh
Flas kur nuk kam asgjë për të thënë
Dashnori nga Paul Eluard
Jam përpara kësaj toke femërore
Si një fëmijë përpara zjarrit
Duke buzëqeshur turbullt me lotë në sytë
e mi
Përpara kësaj toke ku çdo gjë lëviz në
mua
Ku pasqyrat mjegullohen
Ky pasqyrat qartësohen
Duke reflektuar dy trupa nudo
Stinë më stinë
Kam kaq shumë arsye për të humbur veten
Në këtë tokë pa rrugë
Nën qiej pa horizonte
Arsye të mira të cilat i kam injoruar
dje
Dhe që nuk do t’i harroj kurrë
Përprapar kësaj toke ku natyra është e
imja
Përpara zjarrit
Zjarrit të parë
Yll i identifikuar
Mbi tokë në qiell dhe jashtë zemrës sime
Sythi i dytë
Gjethja e parë e gjelbër
Që deti e mbulon me lundrime
Dhe dielli më në fund vjen tek ne
Jam përpara kësaj toke femërore
Si një degë në zjarr
Ekstazi nga Paul Eluard
Ta thashë ty për retë
Ta thashë ty për pemën e detit
Për çdo dallgë për zogjtë në gjethe
Për guralecët e tingullit
Për duart e njohura
Për syrin që bëhet peisazh apo fytyrën
Dhe gjumi kthehet në parasjën e ngjyrave
të tij
Për të gjitha atë natë të dehur
Për rrjetin e rrugëve
Për dritaren e hapur
Për një ballë të zhveshur
Ta thashë ty për mendimet e tua për
fjalët e tua
Çdo përkëdhelje çdo besim mbijeton
Ta thashë ty nga Paul Eluard
Kurba e syve të tu përqafon zemrën time
Një unazë ëmbëlsie dhe vallëzimi
Aureolë kohe, qiri nokturn
Dhe nëse nuk e di më se çfarë kam jetuar
Është sepse sytë e tu nuk kanë qenë
gjithmonë të mitë
Gjethet e ditës dhe myshku i vesës
Kallamishtet e flladit, buzëqeshje të parfumosura
Krahë që mbulojnë botën e dritës
Anije të ngarkuara me qiell dhe det
Gjahtarë tingulli dhe burim ngjyrash
Parfume të mbyllura në një tufë agimesh
Që shtrihet përgjithmonë në kashtën e
yjeve
Duke qenë se dita varet nga pafajësia
E gjithë bota varet nga sytë e tu të
dëlirë
Dhe i gjithë gjaku im rrjedh nën
vështrimin e tyre.
Kurba e syve të tu nga Paul Eluard
Nëse flas është që të të dëshoj ty më
qartësisht
Nëse dëgjoj jam i sigurt se të kuptoj
Nëse ti buzëqesh është mirë të hysh tek
unë
Nëse buzëqesh do të shikoj të gjithë
botën
Nëse të përqafoj është për të zgjeruar veten
Nëse jetojmë çdo gjë do kthehemi në
gëzim
Nëse të lë, ne do ta mbajmë mend
njëri-tjetrin
Duke të lënë ty ne do të rigjehemi
sërish.
Vërtetësia nga Paul Eluard
Sy femre
Askush nuk më njeh më shumë
Se sa më njeh ti
Sytë e tu ku ne flemë
Ato të dy
I kanë bërë magji të dy orbitave të mi
mashkullorë
Më të mëdha se sa netët tokësore
Sytë e tu ku unë udhëtoj
I kanë dhënë sinjale rrugëve
Drejtime të shkëputura nga toka
Në sytë e tu që na tregojnë
Vetminë tonë të pafundme
Që nuk është më shumë se sa ato që mendonjë
se ekziston
Askush nuk mund të më njohë më shumë
Se sa më njeh ti
Sy femre nga Paul Eluard
Unë dëshiroj vetëm të të dua ty
Një stuhi mbush luginën
Një peshk lumin
Të kam bërë në madhësinë e vetmisë sime
Të gjithë botën për ta fshehur në të
Ditë dhe netë për të kuptuar
Për të mos parë asgjë në sytë e tu
Se sa atë që mendoj për ty
Dhe një botë në imazhin tënd
Dhe ditët dhe netët e drejtuara nga
qepallat e tu
Unë dëshiroj vetëm të të dua ty nga Paul
Eluard
Ne kemi krijuar natën
Unë mbaj dorën tënde dhe shikoj
Të mbaj me të gjitha fuqitë e mia
E skalis në shkëmb yllin e fuqive të tua
Brazda të thella ku fruton mirësia e
trupi tënd
Unë thërras zërin tënd të fshehur zërin
tënd publik
Unë buzëqesh ende me guran krenare
Që ti e trajton si lypëse
Çmenduria që ti respekton thjeshtësia ku
ti lahesh
Dhe në kokën time që përkulet ëmbëlsisht
me tënden me natën
Ëndërroj të huajën që je bërë
Një e huaj që të ngjan ty që i ngjash
gjithçkaje që dashuroj
Një që është gjithmonë e re.
Ne kemi krijuar natën nga Paul Eluard
Flokët e tu të portokajtë në zbrazëtinë
e botës
Në zbrazëtinë e atyre xhamave të rëndë
të heshtjes
Hije ku duart e mia të zhveshura
kërkojnë imazhin tënd
Forma e zemrës tënde është kimerike
Dhe dashuria jote i ngjan dëshirës sime
të humbur
O psherëtima të qelibarta, ëndrra, vështrime
Por ti nuk ke qenë gjithmonë këtu.
Kujtesa ime
Është ende e errrësuar duke të të parë
të vish
Dhe të shkosh. Koha i shuan fjalët, si
dashuria.
Flokët e tu të portokajtë në zbrazëtinë
e botës nga Paul Eluard
Dëshpërimi nuk ka krahë
As dashuria
As fytyrë
Ato nuk flasin
Unë nuk trazoj
Unë nuk i mbaj ato
Unë nuk flas për to
Por unë jam po aq i vërtetë sa dashuria
ime dhe sa dëshpërimi im
Lakuriqësia e së vërtetës nga Paul
Eluard
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
