Më ngre më lart dashuri…ngriji
Grushtet më të bukur të çmendurisë sime
O kama e udhëtimit…në mishin tim
Dhe ngulja e thikës
Më zhysin më tej zonjëza ime
Deti më thërret
Dhe shton më shumë vdekje në mua
Ndoshta teksa vdekjet më vrasin…Unë
jam rigjallëruar
TRUPI YT ËSHTË HARTA IME
Harta e botës nuk më intereson më
UNË JAM KRYEQYTETI MË I VJETËR I
TRISHTIMIT
Dhe plaga ime një skalitje faraonike
Dhimbja ime…zgjerohet si një tokë me
vaj
Nga Beiruti…në Kinë
Dhjimbja ime…një karavan…dërguar nga
Kalifët e “A’Chaam-it” në Kinë
Në vendin e shtatë të “Lindjes”
Dhe të humbur në gojën e dragoit
Zogu i zemrës sime…
O rërë deti dhe pyej ullinjsh
O shije e borës dhe shije e zjarrit
Aroma ime e parajsës…vështrimi
Ndjehem i frikësuar nga e
panjohura…strehomë
Ndjehem i frikësuar nga errësira…përqafomë
Kam ftohtë…mbulomë
Tregomë histori fëmijësh
Shplodhu krahë meje
Këndomë…
Duke qenë se, që aga fillimi i krijimit
Kam kërkuar për një shtëpi për ballin
tim
Për flokët e një gruaje
Që më shkruajnë mbi mur…dhe më pas më
fshijnë
Për dashurinë e një gruaje…që të më
marrë
Në kufijtë e diellit…dhe të më hedhë
Nga buzët e një gruaje…teksa më bën
Si pluhurin e arit të pluhurzuar
Jetën time të shkëlqejë…erashka ime
Feneri im. Ligjëratat e orkideve
Zgjasin një urë me aromë portokajsh
Duke më vendosur mua si një krëhër prej
fildishi
Në flokët e tu të errët…më pas harromë
Unë jam një pikë ujë…i ndarë më dysh
Që mbetet në librin e tetorit
Dashuria jote më shtyp
Si një kalë i çmendur nga Kaukazi duke
më hedhur nën thundrat e tij
Duke bërë gargare me ujin e syve të mi
Shtomë më shumë furi…shtomë
O grushtet më të bukur të çmendurisë sime
Për hirin tuaj i lë të lira gratë e mia
Dhe e shuaj çertifikatën time të lindjes
Dhe i pres të gjitha arteriet e mia
Trupi yt është harta ime nga Nizar
Qabbani
E dashura ime, kam shumë për të të thënë
NGA T’IA FILLOJ E SHTRENJTA IME?
ÇDO GJË TEK TI ËSHTË PRINCËRORE
O ti që i bën fjalët e mia nga kuptimi i
tyre
Fshikëza mëndafshi
Këto janë këngët e mia dhe ky jam unë
Ky libër i shkurtër na përmban neve
Nesër kur t’i kthej faqet e tij
Një llampë do të vajtojë
Një shtrat do të këndojë
Letrat e tij nga lëngimi do të bëhen të
gjelbra
Presjet e tij në pragun e fluturimit
Mos thuaj: përse më foli kjo rini
Për rrugët që zgjerohen dhe për rrymën
Pema e bajames dhe tulipani
Që bota të më përcjellë kudo ku shkoj
Përse i këndoi ai ato këngë?
Tani nuk ka asnjë yll
Kjo nuk është e parfumosur me aromën
time
Nesër njerëzit do të më shohin në vargun
e tij
Një gojë shija e verës, flokë të qethur shkurt
Injoroje se çfarë thonë njerëzit
Ti do të jesh madhështore vetëm
nëpërmjet dashurisë sime të madhe
Çfarë do të kishte qenë bota nëse nuk do
të kishim qenë ne
Nëse sytë e tu nuk do të kishin qenë,
çfarë do të kishte qenë bota?
Një letër e shkurtër dashurie nga Nizar Qabbani
Ndërmjet nesh
Njëzetë vjet
Ndërmjet buzëve të tua dhe buzëve të mia
Kur ato takohen dhe qëndrojnë
Vitet kolapsojnë
Xhami i një jete të tërë thërrmohet
Ditën që të takova ty
I grisa të gjitha harta e mia
Dhe profecitë e mia
Si një stalion arab, i mora erë shiut
Tënd
Përpara se të më lagte
Dëgjova pulsin e zëri tënd
Përpara se të flisje
T’i prisha flokët me duart e mia
Përpara se t’i kishe endur
Unë nuk mund të bëj asgjë
Ti nuk mund të bësh asgjë
ÇFARË MUND TË BËJË PLAGA
ME THIKËN BRENDA?
Sytë e tu janë si një natë me shi
Ku mbyten anijet
Dhe çdo gjë që kam shkruar harrohet
Në pasqyra nuk ka kujtime
ZOT SI KA MUNDËSI QË I DORËZOHEMI DASHURISË
DUKE I DHËNË ÇELËSAT E QYTETIT TONË
Duke mbajtur qirinj dhe temjan
Duke u rrëzuar teksa këmbët e tij kërkojnë
Që të falen
Përse e kërkojmë dhe e durojmë
ME GJITHÇKA QË AJO NA BËN
ME GJITHÇKA QË AJO NA BËN?
Grua zëri yt i
Argjendtë dhe vera përzihen
Me shirat
Nga pasqyrat e gjunjëve të tu
Dita fillon udhëtimin e saj
JETA DEL NË DET
UNË E DIJA KUR THASHË
SE TË DUA
Se Po Shpikja Një Alfabet Të Ri
Për një qytet ku askush nuk mund të
lexonte
Se unë po thoja poemat e mia
Në një teatër të zbrazët
Dhe duke dherdhur verën time
Për ata që nuk mund ta shijojnë atë
Kur Zoti të dha tek unë
Ndjeva se ai kishte ngarkuar
Çdo gjë në rrugën time
Dhe të pathënat e të gjitha librave të
tij të shenjtë
KUSH JE TI
GRUA QË HYN NË JETËN TIME SI NJË KAMË
E ëmbël si sytë e një lepuri
E butë si lëkura e një kumbulle
E pastër si fijet e jaseminit
E pafajshme si përparëset e fëmijëve
Dhe përpirëse si fjalët?
Dashuria jote më rrëzoi
Në një tokë mrekullish
Ajo më sulmoi si aroma
E një gruaje që shkel në ashensor
Më çuditi
Në një kaefene
Ulur mbi një poemë
Unë e harrova poemën
U çudita
Duke lexuar rrjeshtat në pëllëmbën time
E harrova pëllëmbën time
Ajo ra tek unë si një gjethe e verbër
Lulesh të egra
Puplat e saj u ngatërruan me të miat
Ngashërimat e saj u gërshetuan me të
miat
U çudita
Teksa u ula mbi valixhen time
Duke pritur trenin e ditëve
I harrova ditët
Udhëtova me ty
Tek toka e mrekullive
Imazhi yt është skalitur
Mbi fytyrën e orës sime
Është e skalitur së secilën nga duart e
mia
Ajo është gdhendur mbi javët
Muajt vitet
Koha ime nuk është më imja
Je ti
Ndërmjet nesh nga Nizar Qabbani
Çdo herë që të ptuh
Pas një ndarje të gjatë
Ndjej
Sikur po hedh një letër të shpejtë
dashurie
Në një kuti poste të kuqe
Çdo herë që të puth nga Nizar Qabbani
Unë nuk kam asnjë fuqi për të të
ndryshuar
Apo për të shpjeguar mënyrat e tua
Unë nuk e kam besuar kurrë se një burrë
mund ta ndryshojë një grua
Ata burra që mendojnë
Se ata e kanë krijuar gruan
Nga brinjët e tyre
Janë pretendues
Gruaja nuk del kurrë nga brinjët e
burrit, kurrë
Është ai që del nga mitra e saj
Si një peshk që ngrihet nga thellësitë e
ujit
Dhe si rrymat që degëzohen larg nga një
lum
Është ai që rrethon diellin e syve të
saj
Dhe që imagjinon se është i fiksuar në
vend
Unë nuk kam asnjë fuqi për të të zbutur
Apo për të të urtësuar ty
Apo për të zbutur instiktet e tua të
para
Kjo detyrë është e pamundur
Unë e kam testuar inteligjencën time tek
ti
Gjithashtu edhe budallallëkun tim
Asgjë nuk funksionon me ty, as drejtimi
As tundimi
Qëndro primitive ashtu siç je
Unë nuk kam asnjë fuqi për të thyer zakonet e tua
Për tridhjetë vjet ti ke qenë kështu
Për treqind vjet
Një stuhi e kurthëzuar në një shishe
Një trup i natyrës që shqison aromën e një burri
E sulmon atë për nga natyra
Triumfon përmbi të për nga natyra
Mos e beso kurrë se çfarë thotë një burrë
për vetveten
Që është ai që i bën poemat
Dhe që bën fëmijë
Është gruaja ajo që shkruan poema
Dhe burri ai qe vendos emrin e tij poshtë
tyre
Është gruaja ajo që i mbart fëmijët
Dhe është burri ai që nënshkruan atësinë
në maternitet
Që ai është babai
Unë nuk kam asnjë fuqi për të ndryshuar
natyrën tënde
Librat e mia nuk kanë asnjë dobi me ty
Bindjet e mia nuk të bindin ty
As këshilli im atëror nuk shërben për
asgjë të mirë
Ti je mbretëresha e anarkisë, e çmendurisë,
e të mos përkiturit askujt
Qëndro kështu
Ti je pema e feminilitetit që rritet në
errësirë
Që nuk ka nevojë as për diell dhe as për
ujë
Ti je princesha e detit që ka dashurar të
gjithë burrat
Dhe që nuk ka dashuruar askënd
Që ke fjetur me të gjithë burrat….dhe
që nuk ke fjetur me askënd
Ti je gruaja Beduine që ka shkuar me të
gjitha fiset
Dhe që është rikthyer një virgjerëshë
Qëndro kështu
Unë nuk kam asnjë fuqi nga Nizar Qabbani
Në verë
Dola në breg
Dhe mendova për ty
Po t’i kisha thënë detit
Se çfarë ndjej për ty
Do t’i kishte lënë brigjet e tij
Guackat
Peshqit
Dhe do më kishte ndjekur mua
Në verë nga Nizar Qabbani
Në limanin e blunjtë të syve të tu
Fryjnë shira dritash melodioze
Diej të trullosur dhe lundrime
Duke pikturuar udhëtimin e tyre drejt pafundësisë
Në limanin e blunjtë të syve të tu
Është një dritare e hapur deti
Dhe zogjitë shfaqen në distancë
Duke kërkuar ishuj ende të palindur
Në limanin e blunjtë të syve të tu
Bora bie në korrik
Anijet ngarkohen me turkuaz
Derdhen në det dhe nuk mbyten
Në limanin e blunjtë të syve të tu
Unë vrapoj tek shkëmbinjtë e shpërndarë
si një fëmijë
Duke frymuar aromën e detit
Dhe kthehem në një zog të rraskapitur
Në limanin e blunjtë të syve të tu
Gurët i këndojnë natës
Kush ka fshehur njëmijë poema
Në librin e mbyllur të syve të tu?
Sikur vetëm, sikur vetëm të isha një marinar
Sikur vetëm dikush të më jipte një varkë
Do t’i mbyllja lundrimet e mia çdo
mbrëmje
Në limanin e blunjtë të syve të tu
Kohë detare nga Nizar Qabbani
Mos thuaj se dashuria ime ishte
Një unazë apo një byzylyk
Dashuria ime është një kështjellë
Është guximi dhe mosarsyeja
I cili, lundron jashtë në kërkim të
vdekjes
Mos thuaj se dashuria ime ishte
Një hënë
Dashuria ime është një shpërthim
vezullimesh
Dialog nga Nizar Qabbani
Lindja pret këngët e mia, disa i lavdërojnë,
disa i mallkojnë
Secili prej tyre ka mirënjohjen time
Jam hakmarrë për gjakun e çdo gruaje të
vrarë
Dhe i jam ofruar atyre që kanë qenë frikësuara
Kam mbështetur zemrat e grave rebele
Gati për të paguar çmimin, i gëzuar për
të vdekur
Nëse dashuria do të më vrasë, sepse jam
kampion i dashurisë
Dhe nëse nuk do të isha, atëherë nuk do
të isha unë
Prova nga Nizar Qabbani
Po përsërit veten
Për të njëzetën herë
A ka një burrë tjetër në jetën time?
Po. Po. Çfarë mendove ti?
Edhe varrezat kanë vizitorë
Ka, i dashur zotëri
Shumë burra atje
Dhe asnjë kopshti nuk i mungojnë asnjëherë
zogjtë
Ti je vetëm një përvojë që pata
Dhe ja ku jam
E mërzitur dhe e lodhur nga kjo përvojë
Jashtë magjisë tënde
Jam shëruar nga të gjitha
Dobësitë dhe fajësitë e mia
Nevojat e bëjnë këtë gjë, në fund të
fundit, çdo gjë mbaron
Ti më do!
Ja tek je sërish
Duke gërmuar të gjithë historinë antike
Dhe qëkur ke treguar ti ndonjëherë
Interesin më të vogël për mua
Jashtë konturit të kofshave të mia?
Nga vjen i gjithë ky shkulm i papritur
dashurie?
Unë nuk isha kurrë asnjë më shumë sesa
Një karrige rezervë
Midis mobiljeve të tua të shtrenjta
Një kopësht që vendose ta qethje
Pa turp apo pendesë
Përse po e shikon gjoksin tim
Sikur të ishte yti?
Dhe përse vajton sikur
Të ishe duke qëndruar përpara një
mbretërie?
Mbretëria jote e lavdishme, i dashur
zotëri
Sapo është shkrumbuar
Këtu. U barazuam
Në një çast
Tani ti më thua
Se kush po e humbet lojën
Unë t’u hapa
Si Kopshti i Edenit
Duke ti dhënë ty të gjithë frutat e
ëmbla
Dhe barin e gjelbër që ti dëshiroje
Sot nuk po të ofroj as
Parajsën dhe as ferrin
Kjo është ajo që merr
Që veprove me kaq mosmirënjohje
Pabesia jote. Sikur vetëm të më kishe
trajtuar
Si një qenie njerëzore, vetëm një herë
Ky burri tjetër nuk do të ekzistonte
Macka ime e zemëruar nga Nizar Qabbani
Ti je gruaja më e rëndësishme në
historinë time
Përpara largimit të këtij viti
Ti je tani gruaja më e rëndësishme
Pas lindjes së këtij viti
Ti je gruaja që nuk do të mund ta numëroja
dot me orë dhe ditë
TI JE NJË GRUA E PËRBËRË ME NEKTAR
POEZIE
DHE NGA ARI I ËNDRRAVE
Ti je gruaja që ka jetuar në trupin tim
Përpara një milion viteve
Zonjëza ime
AJO QË ËSHTË E PËRBËRË NGA PAMBUK DHE RE
AJO QË MUND TA QUA NJË SHI XHEVAHIRËSH
DHE LUMIN E NAHOUND
NJË VARG PYLLI
Ajo që noton në ujin e zemrës sime si
një peshk
Ajo që jeton në sy si një fis pëllumbash
Asgjë nuk do të ndryshojë tek emocionet
e mia
As tek ndjenjat e mia
As tek zemra ime dhe as tek besimi im
Zonjëza ime
Mos u shqetëso për harmoninë e kohës
As për emrin e viteve
Ti je një grua dhe ti je ende si një
grua
Dhe çdo herë
Unë do të të dua ende
Kur të hyjë shekulli i 21-të
Dhe kur të hyjë shekulli i 25-të
Dhe kur të hyjë shekulli i 29-të
Dhe unë do të të dua
Kur të thahet deti
Dhe kur të digjet pylli
Zonjëza ime nga Nizar Qabbani
Lërmë të gjej kohë
Të mirëpres në këtë dashuri
Që vjen e pakërkuar
Lërmë të gjej kohë
Që të ngulis në kujtesën time
Këtë fytyrë që ngrihet
Nga pemët
E harresës
Jimpë kohë
Që t’i shpëtoj kësaj dashurie
Që ma ndal gjakun
Lërmë të gjej kohë
Që të njoh emrin tënd
Emrin tim
Dhe vendin
Ku kam lindur
Lërmë të gjej kohë
Të mësoj se ku do të vdes
Dhe se si do të ngjallem, si
Një zog brenda syve të tu
Lërmë të gjej kohë
Të studioj gjendjen e erërave
Dhe të dallgëve, të mësoj hartat e
Gjireve…
Grua, që banon
Brenda së ardhmes
Fara piperi dhe shege
Jimpë një vend
Që të më bëj t’i harroj të gjithë
shekujt
Dhe jipmë kohë
Që ta shmang këtë fytyrë andaluziane
Këtë zë andaluzian
Këtë vdekje andaluziane
Që vjen nga të gjitha drejtimet
LËRMË TË GJEJ KOHË QË TË PROFETIZOJ
ARDHJEN E PËRMBYTJES
Grua, e sklitur
Në librat e magjisë
PËRPARA ARDHJES SATE
BOTA ISHTE PROZË
TANI KA LINDUR POEZIA
Lërmë të gjej kohë të arrijë
Mëzin që vrapon drejt meje
Gjirin tënd
Pikën mbi një linjë
Një gji beduin, të ëmbël
Si farat e kardamomit
Si kafja që po zien mbi prush
Formën e tij antike si tunxh damaskian
Si Tempujt Egjiptian
Lërmë të gjej fatin
Të kap peshkun që po noton
Nën ujëra
Këmbët e tua mbi tapet
Janë forma dhe qëndrimi i poezisë
Lërmë të gjej fatin
Të mësoj linjën hyjnore
Ndërmjet sigurisë
Së dashurisë dhe herezisë
Jipmë mundësinë
Që të bindem që kam parë
Yllin, dhe se kam folur me shenjtorët
Grua, kofshët e së cilës janë
Pëllëmba e shkretëtirës nga ku bien
Datat e arta
GJINJTË E TU FLASIN SHTATË GJUHË
DHE UNË JAM BËRË PËR T’I DËGJUAR
ATO QË TË GJITHA
Jimpë mundësinë
Që ta shmang këtë stuhi
Këtë dashuri të furishme
Këtë erë të dimërt, dhe të bindem
Që të blasfemoj, dhe të hyjë
Në mishin e gjërave
JIPMË MUNDËSINË
TË JEM AI
QË DO TË ECË MBI UJË
Dy gjinj afrikan nga Nizar Qabbani
Faji im, faji im më i madh
O princeshë sydeti
Ishte të të doja ty
Siç do një fëmijë
Dashuruesit më të mëdhenj
Janë, në fund të fundit, fëmijët
Gabimi im i parë
Dhe jo i fundit
Ishte të jetoja
Në shijen e magjisë
Gati për t’u mrekulluar
Nga kohëzgjatja e thjeshtë
E natës dhe e ditës
Dhe gati për çdo gura
Që e desha për të më thyer
Në njëmijë copa për të më
Bërë një qytet të hapur
Dhe për të më lënë pas saj
Si pluhur
Dobësia ime ishte të shikoja
Botën me llogjikën e një fëmije
Dhe gabimi im ishte gërmimi i
Dashurisë jashtë nga shpella në ajër të
pastër
DUKE E BËRË GJOKSIN TIM
NJË KISHË TË HAPUR PËR TË GJITHË TË DASHURUARIT
Fëmija shkarravit nga Nizar Qabbani
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda
Suti
