Mark Rothko, 1903 – 1970, njihet për zhvillimin e një forme novatore dhe personale të artit abstrakt në të cilën mjetet parësore të shprehjes janë ngjyrat. Në fund të viteve 1940, Rothko prezantoi një format kompozimi ku ai vendoste plane drejtkëndore brenda fushave të ngjyrosura. Vet formati çoi në një varietet më të gjerë mundësish të cilat do të vazhdonin të zhvilloheshin përgjatë të gjithë karrierës së tij. Shpesh veprat e artit paraqiten si tredimensionale për shkak të madhësisë së tyre të madhe dhe kontrastit shprehës dhe të ndriçuara të ngjyrave. Drejtkëndshat vertikal të radhitura duket sikur shkrihen dhe zgjerohen në të njëjtën kohë. Gjuha pamore e Rothko-s shpesh është lidhur me tema të tilla të thella si feja, ekstazia dhe sublimja. Veprat e tij të mëdha kanë fuqinë për ta përmbytur shikuesin me emocione kur ata janë përballë pikturave. Megjithëse, përgjithsisht vet Rothko i është shmangur shpjegimeve mbi përmbajtjen e veprave të tij, ai ka rënë dakord që ky ka qenë vet qëllimi i tij. Ai ka thënë: “Nuk ka diçka të tillë si një pikturë e mirë për asgjë.”
