Piktorja franceze Elisabeth Vigee-Leburn, 1755 – 1842, është një nga artistet femra më të famshme dhe më të suksesshme. Ajo njihet për portretet joshëse dhe të ndjeshme të grave, si edhe për autoportretet e saj të shumta. Në vitin 1799, ajo u thirr në Pallatin e Versajës për të pikturuar një portret të Mbretëreshës Marie-Antoinette. Mbretëresha u kthye në patronen e saj më të rëndësishme dhe Vigee-Leburn pikturoi më shumë sesa 25 portrete të saj brenda 10 viteve të ardhshme. Për shkak të marrëdhënies së tyre, Vigee-Leburn u pranua në Akademinë Mbretërore të Pikturës dhe të Skulpturës të dominuar nga meshkujt. Pas revolucionit ajo jetoi jashtë dhe udhëtoi në Itali, Austri, Zvicër, Gjermani, Rusi dhe Angli. Për shkak të famës së saj, personaliteti joshës dhe stilit të saj piktorial, ajo kërkohej nga oborret mbretërore dhe nga aristokratët nëpër të gjithë Evropën për të pikturuar portretet e tyre. Ajo i paraqet ata në një varietet pozash në mënyrë shumë të hijshme dhe mikluese. Ajo e mbylli karrierën e saj në Francë. Ndërmjet viteve 1835 dhe 1837 u publikua autobiografia “Souvenirs de ma vie” e mënçur e Vigee-Leburn-it. Të tre volumet, jo vetëm që janë një përshkrim i gjallë të jetës së saj, por edhe të vet kohëve kur ajo jetoi. Ky autoportret i famshëm i saj me të bijën duke u përqafuar ëmbëlsisht, na kujton pikturat e Marisë dhe të Krishtit foshnjë të Rafaelit. Lidhja e fortë dashurore ndërmjet nënës dhe vajzës është e dukshme dhe shumë prekëse.
