Johannes Vermeer, 1632-1685, ka krijuar piktura te cilat jane nder imazhet me te dashura dhe me te nderuara ne historine e artit. Megjithese nga pikturat e tij kane mbijetuar vetem 35 piktura, keto vepra te rralla jane mes thesareve me madheshtore te muzeve me te shkelqyer te botes. Vermeer-i e filloi karrieren e tij ne fillim te viteve 1650, duke pikturuar skena biblike dhe mitologjike, por shumica e pikturave te mevonshme, ato per te cilat ai eshte me se shumti i njohur, paraqesin jeten e perditshme ne mjediset e brendshme. Keto vepra jane te jashtezakonshme per pastertine e tyre te drites dhe formes, cilsi te cilat nenkuptojne nje ndjesi te qete dhe te pakohe te dinjitetit. Ato ju ftojne qe ne nje ane te kenaqeni, nga njera ane dhe duke gjetur nje kuptim simbolik dhe alegorik, nga ana tjeter. Tek Gruaja qe mban nje Peshore, Vermeer-i ka paraqitur nje vajze te re e cila mban nje peshore bosh. Ajo eshte duke qendruar e qete prane nje tavoline ku paraqiten nje kuti e hapur bizhuterish, varese me perla, nje zinxhir i arte, nje veshje blu dhe zoterime te tjera te cmuara. Ne murin perballe saj varet nje pasqyre dhe ne murin pas saj varet nje pikture e Gjykimit te Fundit qe paraqet Krishtin me duar te ngritura dhe te hapura. Megjithese gruaja me nje shprehje te perqendruar luan nje rol qendror ne kete veper, gjeometria strikte e kompozimit eshte dizenjuar per ta perqendruar vemendjen tek peshorja e vogel dhe e ekuilibruar e peshores qe ajo po mban. Kjo veper permban nje nuance alegorike. Peshorja e zbrazet ne krahasim me pasurite perpara saj dhe me Gjykimin e Fundit te Krishtit pas saj mund te jene nje kujtese per ne qe te jetojme ne menyre te moderuar, per ti rezistuar tundimit, per te zgjedhur shpirteroren permbi materialen dhe duke bere kete, per te gjetur paqen e zemres dhe te mendjes ne kete bote dhe ne tjetren.
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti.
