Vermeer…Tradita e hershme e artit flamand mbetet burimi me i madh shpirteror e figurativ i tij. Nje nder veprat me te njohura te Vermerit “Oficeri dhe vajza qe qesh” mjafton per te treguar lidhjet e ngushta te piktorit me artin e vendit te tij. Atmosfera e ngrohte e dhomes se zakonshme ku bisedojne te dy personazhet, qendrimi dinjitoz i tyre, si dhe gama e pasur ngjyrore i japin kesaj tabloje seriozitetin me te cilin piktura flamande dhe ajo holandeze i trajtonte skenat nga jeta e perditshme. Tradites se artit te vendit te tij i perket edhe trajtimi material i sendeve qe shohim ne tablo: tavolines, mbuleses, karriges, gotes dhe hartes se varur ne mur, qe te gjitha me nje pamje mjaft te prekshme. Me kete prirje per te nxjerre ne pah materialitetin e sendeve dhe frymen e dukshme te seriozitetit e qetesise qe sundon ne te gjithe kuadrin, “Oficeri dhe vajza qe qesh” na kujton pararendesen dyqind e ca vcejare: tablone e Van Ejkut “Xhovani Arnolfini dhe gruaja e tij”. Nderkohe tabloja e Vermerit lidhet me artin barok te kohes ndermjet iluzionit te pafundesise ne kohe dhe ne hapesire qe eshte krijuar ne tablo. Drita qe hyn nga dritarja e hapur dhe harta gjeografike e varur ne mur nenkuptojne pikerisht shtrirjen e ngjarjes tej mureve te dhomes ne castin qe ndodh.
Shkeputur nga libri ‘Mjeshter te piktures’, nga Eduard Guxholli, Sh. B. 8 Nentori, 1990
Piktura, Oficeri dhe vajza qe qesh, 1658, Johannes Vermeer dhe piktura e fundit, Xhovani Arnolfini dhe gruaja e tij, e Van Ejkut #vaneyck
