Nga ARTSY
Otto
Dix studio në Drezden nga viti 1910 deri 1914, ku ai hasi në veprat e artistëve
të ‘Die Brücke’ (“Urës”), por stili i tij ndryshoi dramatikisht pasi ai shërbeu
gjatë Luftës së Parë Botërore. Në vend të përdorimit të një përmbajtjeje
abstrakte për nxitjen e emocioneve, ai përdori figuracione të shfytyruara për të
evokuar shkatërrimin dhe korrupsionin e luftës. Artistë të tjerë që kishin përjetuar
dhunën në beteja dhe tragjeditë që i shoqëruan ato (si Max Beckmann dhe George
Grosz) iu bashkuan Dix dhe së bashku ata formuan Lëvizjen e Objektivitetit të Ri
(Neue Sachlichkeit), e cila la mënjanë idealizmat e ‘Die Brücke’ dhe të ‘Blaue
Reite’ (Kalorësve Blu) për t’i hapur rrugë kritikës sociale.
Në
këtë kryevepër, Dix portretizon pa mëshirë realitetet e Gjermanisë së
pas-luftës, dhe në veçanti, dekadencën dhe dhunën që pushtoi Berlinin e
Vajmarit. Paneli qëndror i pikturës, tregon një festë të çmendur, të mbushur me
berlinez të kamur që kulluar në xhevahir dhe me objekte të tjera të modës së
kohës, ndërsa panelet në krahë tregojnë anën e errët të kulturës gjermane, ku
veteranët e sakaktuar dergjen rrugëve të qytetit, ndërsa vejushat i drejtohen
prostitucionit për të përmbushur nevojat e tyre bazë. Kjo dikotomi ndërmjet papërmbajtjes
dhe pasurisë dhe skamjes dhe shthurjes është një temë e përsëritu tek Dix dhe
veprat e tij të shprehura në mënyrë gërryese/thumbuese dhe të nxhetë.
Burimi:
Përzgjodhi
dhe përktheu – Enkeleda Suti.
