A është kjo jeta e vërtetë, apo është veç fantazi? Poshtë kësaj shkarje dheu, s’ka shpëtim në realitet. Hapi sytë,
vështro lart në qiej dhe shiko;
Jam një djalë i mjerë, s’dua simpati; Herë me para, më shpesh trokë
e marr jetën si të më vi’.
E nëse era fryn,
për mua ka pak rëndësi.
Nënë…, sapo vrava një njeri,
ia vura armën në kokë,
shkreha këmbëzën, dhe ai vdiq.
Nënë, jeta sapo filloi,
por tani unë ika dhe i lashë të gjitha pas. Nëno, ooo…
nuk doja që ti të vajtoje,
nëse nuk kthehem më nesër përsëri, mos mendo për mua,
se asgjë s’vlen tani.
Tepër vonë, koha më erdhi
ndiej dridhma nëpër shpinë,
dhimbja trupin po ma mpin;
Lamtumirë të gjithë ju – më duhet të shkoj; Do ju lë, të vërtetën do përball.
Nëno, ooo… (ndonëse era fryn)
nuk dua të vdes,
sa do doja më mirë t’mos kisha lindur.
Po shoh një siluetë njeriu.
Mburravec, mburravec a po kërcen këtë fandango48 vetëtimë dhe rrufe – gjaku sa s’më ngriu,
Galileo, Galileo
Galileo Figaro – sa i fryrë.
Por jam një mjeran, askush s’më do.
Ai është një i mjerë pa plëng e shtëpi
shpëtojani jetën nga kjo llahtari!
S’më ka mbetur më asgjë – do më lini që të shkoj Bismila! Jo – ne s’të lëmë që të shkosh – lëreni të ikë! Bismila! Ne s’të lëmë që të shkosh – lërmëni të shkoj!
Tepër vonë, koha më erdhi
ndiej dridhma nëpër shpinë,
dhimbja trupin po ma mpin;
Lamtumirë të gjithë ju – më duhet të shkoj; Do ju lë, të vërtetën do përball.
Nëno, ooo… (ndonëse era fryn)
nuk dua të vdes,
sa do doja më mirë t’mos kisha lindur.
Po shoh një siluetë njeriu.
Mburravec, mburravec a po kërcen këtë fandango48 vetëtimë dhe rrufe – gjaku sa s’më ngriu,
Galileo, Galileo
Galileo Figaro – sa i fryrë.
Por jam një mjeran, askush s’më do.
Ai është një i mjerë pa plëng e shtëpi
shpëtojani jetën nga kjo llahtari!
S’më ka mbetur më asgjë – do më lini që të shkoj Bismila! Jo – ne s’të lëmë që të shkosh – lëreni të ikë! Bismila! Ne s’të lëmë që të shkosh – lërmëni të shkoj!
Një lloj kërcimi spanjoll.
Ne s’të lëmë që të shkosh – lërmëni të shkoj (kurrë)! Kurrë s’të lëmë, që të shkosh – ooo
Jo, jo, jo, jo, jo, jo, jo, jo
Oh, nëna ime, nëna ime, nëna ime lërmë të shkoj; Belzebubi ruan një djallush për mua
për mua, për mua.
Pra ti mendon se më guros e në sy më pështyn, Pra ti mendon se më do, dhe më lë që të vdes, Oh, shpirt – si ma bëre këtë shpirt;
Duhet të iki – të zhdukem prej këtu
Oh po, oh po,
asgjë më s’ka rëndësi.
Çdokush e shikon,
asgjë s’ka rëndësi – asgjë vërtet nuk vlen Sidoqoftë, era përherë fryn…
Rapsodi boheme
QUEEN & FREDDIE MERCURY
Shkëputur nga libri “Rock’n’roll, Muzikë, Liri dhe Poezi”, përzgjedhur dhe përkthyer nga Genci Muçollari, Albas, 2023
@gencimucollari
@albaspublishinghouse
