Mona Lisa e Leonardos eshte pa diskutim personae seksuale (per excellence) shkelqyeshmerisht me e larte, e artit perendimor. Ajo eshte Neferitit i Rilindjes, syri ne vezhgim te perjetshem. Qetesia e saj eshte e padurueshme. Gruaja me e bukur, e shnderruar ne nje qetesi te persosur kthehet gjithnje ne Gorgone. Une fola per Mona Lisen si antropaion-in e Leonardo-s, hajmalia e shtepise se tij per te larguar syrin e keq. Ajo eshte nje ambasadore e koheve te lashta, kur toka ishte nje shkretetire aspak mik-pritese per njeriun. Pas shpines se saj, ka nje peisazh me shkembinj te eger dhe uje. Degezimet e lumit qe gjarperon ne largesi misherojne pakapshmerine e zemres se saj daemoniake. Figura e saj eshte nje delte e qendrueshme femerore, nje piramide perceptuale, ne maje te se ciles qendroj syri mistik. Por sfondi eshte mashtrues dhe inkoherent. Vijat mosperputhese te horizontit, te cilat ne fillim eshte zorr t’i vesh re, jane tinezisht corientuese. Ata jane peshorja e barazpeshuar e nje bote arketipike, pa ligj apo drejtesi. Buzeqeshja e famshme e Mona Lises nuk eshte vecse nje buze e holle qe shuhet ne hije. Shprehja e saj, sikurse syte e mbuluar, eshte e fshehur. Duket sikur koka si veze, me ballin e stermadh, te dale, fle mbi jastekun e gjoksit te saj italian te beshem, te veteperqafuar.
Shkeputur nga libri “Personae Seksuale”, nga Camille Paglia, perkthyer nga Engjellushe Shqarri, Botimet ISP & Maluka
