Nje grua me dergoi nje leter qe ia kish shkruar e bija, dhe fjalet e vajzes se re jane nje deklarate e jashtezakonshme rreth krijimit artistik si nje forme pafundesisht e zhdervjellet dhe delikate komunikimi: “…Sa fjale di nje njeri? pyet ajo te emen. Sa prej tyre perdor ai ne fjalorin e tij te perditshem? Njeqind, dy, tre? Ne i permbledhim ndjenjat tona ne fjale, perpiqemi qe t’i shprehim ne fjale dhimbjen dhe gezimi dhe cdo lloj emocioni, ato gjera qe ne fakt nuk mund te shprehen. Romeo i shqiptonte fjale te bukura Zhulietes, fjale te gjalla, shprehese, por padyshim qe ato nuk rrefenin as gjysmen e atyre qe e benin zemren e tij te ndjente sikur te ish gati per te kercyer nga gjoksi i tij,dhe qe ia ndalte frymen, dhe qe e bente Zhulieten te harronte cdo gje pervec dashurise se saj? Ekziston nje lloj tjeter gjuhe, nje forme tjeter komunikimi: nepermjet ndjenjave dhe imazheve. Kjo eshte ajo qe i ndal njerezit nga ndarja me njeri-tjetrin, ajo qe shemb barrierat. Vullneti, ndjenja, emocioni – keto largojne pengesat ndermjet njerezve te cilet qendrojne ne dy anet e kunderta te nje pasqyre, ne anet e kunderta te nje dere. Kuadri i ekranit del jashte, dhe ajo bote qe ishte e pjesezuar vjen tek ne…Eshte vet Tarkovsky qe i drejtohet audiences direkt, teksa ata jane te ulur ne krahun tjeter te ekranit. Nuk ka vdekje, ka pavdekshmeri. Koha eshte nje dhe e pandare, sic thuhet ne nje nga poezite. “Ne tavoline jane stergjyshrit dhe niperit.” Ne fakt nene, une e kam kuptuar filmin nga nje pikeveshtrim teresisht emocional, por jam e sigurt qe ka menyra te tjeta per ta pare ate. Si mendon? Shkruame dhe me thuaj. – Andrei Tarkovsky
