S’e kuptoj dot se si fati mund te jete kaq i pameshirshem, me i zhyte njerezit ne mjerim sic na ka fundose ne! Shpesh e dashun kur ti fleje afer meje e djali kutullohej ne shtrat te vet, jam cue naten dhe kam prigjue frymemarrjen tuej. Ne vezullimin e llampes se nates ju kundroja, ju doja shume e ndihesha i pasun se ti ishe grueja jeme e djali ishte i yni. Ndersa qendroja ashtu i shtrime, pyesja veten shpesh, nese njeni prej jush do te kishte vdeke, cilin do ta kisha dhane. Mundohesha kot me gjete kritere gjykimi por nuk kisha asnji pergjigje. Te dy ishit per mue njilloj te shtrenjte. I gezohesha shume qeshjes se djalit tone dhe e doja me afsh puthjen prej buzeve tua: asnjenin prej jush s’do ta jepja. Tash qe ke vdeke, ne kete pike e kam mendjen shume ma te qarte, e di se do ta kisha sakrifikue femijen per ty, pse femijen mund ta kishim zevendesue. Kurse ti ishe e re dhe e hijshme dhe doje me jetue.
Fragmente nga letra “Shtepia e braktisun”, 3 tetor 1941
Shkeputur nga libri “Letra grues seme te vdekun”, nga Gjovalin Gjadri, perktheu prej gjermanishtes Ardian Ndreca, Botimet Onufri, 2017
Fotografia via @_inquieto_
