Te jesh i vecuar dhe vetem eshte si shiu
Ai ngjitet drejt mbremjes
Nga fushat e oqeanit
Nga vendet e sheshta, duke u rrokullisur dhe nga larg
Ai ngjitet ne parajse
Qe eshte ndertesa e tij e vjeter me qerpic
Dhe vetem kur largohet nga parajsa
Bie mbi qytet
Ai bie permbi ne
Ne ato ore ciceruese kur rruget ia kthejne fytyren e tyre agimit
Dhe kur dy trupa qe nuk kane gjetur asgje
Te zhgenjyer dhe te deshperuar
Rrokullisen
Dhe kur dy njerez qe e percmojne njeri-tjetrin
Duhet te flene se bashku ne nje shtrat
Ky eshte casti kur vetmia
I pret lumenjte…
Vetmia nga Rainer Maria Rilke
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti
Piktura, Kujtesa, 1948, Rene Magritte