Une kam qene gjithmone i interesuar per boten e brendshme te nje personi. Une jam i interesuar per njeriun, sepse ai permban nje univers brenda vetes se tij; dhe per te gjetur shprehine e nje ideje, per kuptimin e jetes njerezore, nuk ka nevoje te shtrihemi pertej saj, sikur ajo te ishte, nje telajo e populluar me ndodhi. Une doja qe ‘Nostalgjia’ (referuar nje prej filmave te tij me te njohur) te ishte i cliruar nga cdo gje e parendesishme ose aksidentale qe do te pengonte objektivin tim paresor: portretizimin e dikujt ne nje gjendje te thelle asgjesimi nga bota dhe vetvetja, i paafte per te gjetur nje ekuiliber ndermjet realitetit dhe harmonise per te cilen ai eshte i deshiruar, ne nje gjendje nostalgjie te provokuar jo vetem nga largimi i tij nga shtepia por gjithashtu nga nje deshire e zjarrte globale per plotesine e qenies. Une doja qe te ndiqja temen e njeriut te ‘dobet’ e cili nuk eshte nje luftetar ne lidhje me atributet e tij te jashtme, por ate qe une e shikoj si fitimtarin ne kete jete. – Andrei Tarkovsky
