Ma merr bukën, nëse dëshiron,
Ma merr ajrin, por
Mos ma merr të qeshurën tënde.
Mos ma merr trëndafilin,
Lulen shtizë që ti këput,
Uji që papritur
Shpërthen përpara në gëzim,
Dallga e papritur
E argjendtë lind tek ti.
Lufta ime është e vështirë dhe unë kthehem
Me sy të lodhur
Herë pas here pasi ka parë
Tokën e pandryshuar,
Por kur hyn e qeshura jote
Ajo ngrihet në qiell duke më kërkuar mua
Dhe ajo hap për mua
Të gjitha dyert e jetës.
Dashuria ime, në orën më të errët
Buzëqeshja jote
Hapet, dhe nëse papritur
Ti shikon gjakun tim që njollos
Gurët e rrugës,
QESH, SEPSE E QESHURA JOTE
DO TË JETË PËR DUART E MIA
SI NJË SHPATË E FTOHTË.
Afër detit në vjeshtë,
E qeshura jote duhet të ngrejë
Kaskadën e saj të shkumtë,
DHE NË PRANVERË, DASHURI,
E DUA TË QESHURËN TËNDE SI
LULEN QË PO PRISJA,
LULEN BLU, TRËNDAFILIN
E VENDIT TIM QË JEHON.
Qesh me natën,
Me ditën, me hënën,
Qesh me rrugët e përdredhura
Të ishullit,
QESH ME KËTË TË ÇMENDUR TË NGRATË
QË TË DASHURON TY
por kur unë i hap dhe
I mbyll sytë e mi
Kur largohen hapat e mi,
Kur kthehen hapat e mi,
MOHOMA BUKËN, AJRIN,
DRITËN, PRANVERËN
POR KURRË TË QESHURËN TËNDE.
Nga Pablo Neruda
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
