Kur vijnë duart e tua
Drejt të mijave, dashuri,
Çfarë më sjellin ato në fluturim?
Përse ndale
Tek buzët e mia, kaq papritur,
Përse i njoh unë ato,
Sikur t’i kem prekur ato më parë,
Sikur, përpara se ato të ishin
Të kenë udhëtuar
Mbi ballin tim, belin tim?
Butësia e tyre erdhi
Duke fluturuar nëpër kohë,
Mbi det dhe tym,
Mbi pranverë,
Dhe kur ti i shtrive duart e tua
Mbi gjoksin tim
Unë i njihja ato krahë
Pëllumbash të bardhë,
E njoha argjilën,
Dhe ngjyrën e grurit.
Vitet e jetës sime
Kanë qenë rrugë kërkimi,
Një ngjitje shkallësh,
Kapërcime damarësh.
Trenat më flakën përpara
Ujërat më thirrën,
Mbi sipërfaqen e rrushit
Të kisha prekur.
Druri, papritur,
Hyri në kontakt me ty,
Pema e bajames thirri
Butësitë e tua të fshehura,
Deri sa të dyja duart e tua
U mbyllën në gjoksin tim,
Si një palë krahë
Duke mbyllur fluturimin e tyre.
DUART E TUA
Nga Pablo Neruda
Përzgjodhi & përktheu Enkeleda Suti
Piktura, Hans Holbein
