Ne e kemi humbur edhe këtë muzg.
Askush nuk na pa këtë mbrëmje dorë për dore.
Me natën blu duke rënë përmbi botë.
Unë kam parë nga dritarja ime
Festën e perëndimit të diellit në majat e maleve të largëta.
Ndonjëherë një copëz dielli
Të digjej si një monedhë në dorën time.
Të kujtoj ty në shpirtin tim shtrënguar
Në trishtimin tim që ti e njeh.
Ku ishim ne atëherë?
Kush tjetër ishte atje?
Duke thënë çfarë?
Përse kthehet e gjithë dashuria papritur tek unë
Kur jam i trishtuar dhe ndjej se ti je larg?
Libri ra dhe gjithmonë i mbyllur në muzg
Dhe bluza ime blu u mbështoll si një qen i lënduar tek këmbët e mia.
Gjithmonë, gjithmonë ti zvenitesh mbrëmjeve
Drejt muzgut që fshin statujat.
SHPIRTRAT SHTRËNGUAR
Nga Pablo Neruda
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
Piktura, Ishilli i Kalipsosit, 1897, Hebert James Draper
