Ne eshte vertete se zemra jote s’rreh kurre per mua – ashtu si ke dashur te me duash, – ne eshte vertete se fytyra ime nuk ze asnje vend ne enderrimet e tu, o e bukura ime, kur me sheh ngadaleson capne, pse me leshon veshtrimn’ e atij syri te shkruar tent? Nuk’ e di ti qe me bucet dhe me zjen gjakne ay veshtrimi yt kaq i qete dhe i ftohte? Nuk e di ti si me copon zemren ay veshtrimi ngjyre qielli? Veshtrimi yt eshte si nje shtize ne dore te nje djali me lot me nje zok; vuajtjet e shpesit e heq dhe zemera ime. Te lutem pusho, posho kete loder te gjakshme. Po c’them une! Shtjeme, shtjeme syt’ e tu, se veshtrimi yt, o e bukura ime, m’i fjeshte se fryme e Jehovajt, i ep gjellim shpirtit tim. – Prill 1906.
Shkeputur nga libri ‘Lumo Skendo’ (Mithat Frasheri), Or’ e fundit, Proza letrare dhe dokumentare, zgjedhur dhe pergatitur nga Nasho Jorgaqi, Onufri, 2007
