Po mbaj te mbyllur emrin e nje gruaje
Qe thuajse nuk e njihja
Eshte ne nje kuti
Dhe nje here ne ca kohe nxjerr jashte rrokjet
Qe jane ndryshkur dhe kercasin si piano rrangalline
Shume shpejt dalin ato peme dhe me pas shiu
Jaseminet, gershetat e gjate fitimtare
Te nje gruaje tani pa asnje trup
E humbur
E mbytur ne kohe si ne nje liqen te ngadalte
Atje syte e saj u shuan si qymyrguri
E megjithate, ne shperberje eshte aroma e embel e vdekjes
Arteriet e varrosura
Apo thjesht nje jete mes jetesh te tjera
Mban arome e mire kur e kthejme fytyren
Vetem ne drejtim te deliresise
Te ndjejme pulsin e qiellit qe bie shi
Te rinise sone te pakesuar
Per te vertitur nje unaze ne zbrazeti
Per t’i qare parajses
Me vjen keq qe nuk kam kohe per jetet e mia
Madje edhe per gjene me te vogel
Dhurata e lene ne ndarjen e nje treni
Ne nje dhome gjumi
Apo ne nje birrari
Si nje cader e lene atje jashte ne shi
Ndoshta keto jane buzet e padukshme
Qe flasin si ritmi i papritur i detit
Ne nje cast te shpenguar ne rruge
Per kete arsye, Irene apo Rose, Mary apo Leonore
Kuti bosh, lule te thara shtypur ne nje liber
Ato therrasin nga cepat e tyre te vetmuar
Dhe ne duhet t’i hapim
Te degjojme ate qe s’ka ze
Per te pare ato gjerat qe nuk ekzistojne
Poezia “Imazhi”
Nga Pablo Neruda
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti
Video via @rare_wine
