Dhe zonjat e veshura me te kuqe
per dhimbjen time
dhe me dhimbjen time te mbeshtjellura ne frymen time
duke u zvarritur si fetuset e akrepave
ne kthinat me te thella te qafes sime
nenat me te kuqe
qe ia nxorren shkumen edhe grimes se fundit te nxehtesise
qe zemra ime e ngrate mund te me falte
gjithmone me eshte dashur te mesoj vet hapat qe duhet te marr
per te pire dhe per te ngrene dhe per te marre fryme
nuk me mesuan kurre te qaj
dhe tani nuk do te mesoj kurre qe ta bej kete
me e pakta nga te gjitha grate e mbeshtjella ne rrjeshtat e frymes sime
me peshtyme te kuqe
dhe vello pluskuese gjaku
gjaku im
vetem i imi
qe e kam nxjerre vet
dhe qe tani ata e pine
pasi vrane mbretin trupi i te cilit
eshte duke u prehur ne lum
dhe qe leviz syte e tij dhe buzeqesh
megjithese ai eshte i vdekur
dhe kur je i vdekur
je i vdekur
per te gjitha buzeqeshjet qe jep
dhe zonjat e medha
zonjat tragjike ne te kuqe
kane vrare te vetmin njeri qe po lundron poshte lumit
dhe une mbetem pas
si nje peng nen kujdestarine e tyre te perjetshme
dua te vdes sic e thote ligji i te zakonshmeve
ku na sigurojne qe te vdesesh eshte njesoj si te enderrosh
drita
vera e ndaluar
vertigo-marramendja
per ke shkruan ti?
per rrenojat e nje tempulli te braktisur
Sikur vetem te ishin te mundura festimet
nje vizion i vajtueshem
te bere cope e cike
te nje kopshti statujash te thyera
nje kohe memece
kohe si nje doreze mbi nje daulle
ata te tre qe konkurrojne ne mua
mbeten ne nje pike kthese
dhe ne as nuk jemi e as nuk ishim
syte e mi gjenin prehje tek gjerat e poshteruara
te braktisura
sot une me ato shikoj
nuk kam pare dhe nuk kam miratuar asgje
ulur ne fundin e nje liqeni
ajo ka humbur hijen e saj
por jo deshiren per te qene
per te humbur
ajo eshte vetem me imazhet e saj
Veshur me te kuqe dhe e padukshme
qe ka arritur ne kete vend ku nuk mberrin askush
zoti i atyre te vdekurve qe jane veshur me te kuqe
burri qe eshte maskuar me nje fytyre te pafytyre
ai qe vjen per te
e merr ate pa ate
veshur me te zeza dhe e dukshme
ai qe nuk dinte se si te vdiste nga dashuria
pra qe nuk mund te mesonte asgje
ajo eshte e trishtuar sepse ajo nuk eshte atje
ka fjale me duar
te mezishkruara
ato kerkojme per zemren time
ka fjale qe jane te denuara si zambaket ne nje furtune
ka fjale qe u ngjajne disave mes te vdekurve
dhe nga aty preferoj ato qe evokojne kukullen e nje vajze te palumtur
fjala 18
kur mendoj per terapine profesionale
mendoj t’ia nxjerr syte vetes
ne nje shtepi ne rrenim
dhe me pas ti ha ato teksa te jem duke menduar
per te gjitha vitet e mia te vazhdueshme duke shkruar
15 ose 20 ore duke shkruar pa pushim
ngjallur nga demonet e analogjive
duke u perpjekur te konfiguroj endjet e mia te tmerrshme
ne lendet verbale
sepse – oh i dashur Sigmund Freud
shkenca psikoanalitike harroi celesat e saj diku
qe ta hapesh ate hapet
por halli eshte si ti mbyllim plaget?
per paparashikimet e tjera
me te dashura sesa buzeqeshja e Virgjireshes mbi shkembinj
hijet godasin hije te zeza te asgjeve te vdekura
por qe godasin
dhe kishte te qara
asgje vec goditjeve
Nga Alejandra Pizarnik
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti
