Tani vjen ndoshta episodi i vetem ne te gjithe historine e kinemase ku nje skene dashurie kthehet ne nje domosdoshmeri, dhe thuajse, ne nje akt shpirteror. Rrjedhimisht, kjo afri fizike nuk terheq vemendje ne vetvete. Eshte nje skene unike. Padyshim qe ju kujtohet Jeanne Moreau ne kete skene nga “La notte” (Nata) nga Antonioni. Ketu kemi dy njerez qe nuk kane asgje per t’i thene njeri-tjetrit. Ata kane humbur te gjitha ndjenjat e tyre reciproke. Ata jane kaq afer bashke saqe, epo, le ta themi keshtu: Nje mikja ime thote se kur ke pese vjet me bashkeshortin, arrin ne nivelin e incestit. Rrjedhimisht, ne kemi ate afri, ate ndjesine se nuk ka shpetim, dhe me pas Moreau, aktoria kryesore, nxjerr nje leter dhe lexon. Eshte nje leter e mrekullueshme dashurie. Eshte e mrekullueshme sepse kur e degjon ti goditesh nga gjerat qe njerezit mund te ndjejne dhe te shkruajne…
Sepse lodhja jote eshte shume e thelle dhe vdekjeprurese. Dhe me pas ti u zgjove dhe, ende duke buzeqeshur dhe gjysem pergjumesh, me puthe, dhe une ndjeva se nuk kisha frike nga asgje, se ne do te ishim gjithmone si ai casti, te lidhur se bashku nga dicka qe eshte me e forte sesa koha dhe zakonet.
E kujt eshte kjo leter?
E jotja.
Me pas ne shohim skenen kur ata perqafojme njeri-tjetrin sikur ata te ishin duke kerkuar me deshperim qe te shpetonin njeri-tjetrin. Si dy njerez qe po mbyten dhe mbahen tek njeri-tjetri per te shpetuar vetveten.
Nuk te dua me…nuk te dua me…
Dhe as ti nuk me do me.
Pusho. Pusho. Pusho.
Detaje, Dokumentari “Takim me Andrei Tarkovsky: Kinemaja eshte nje mozaik kohe”
