Bletëz e bardhë, ti zukat në zemrën time, të dehur me mjaltë,
Dhe fluturimi yt fryn në spirale të ngadalta tymi.
Unë jam i vetmi pa shpresë, fjala pa jehonë,
Ai që ka humbur gjithçka dhe që kishte gjithçka.
Litari i fundit, tek ti kërcasin lëngimet e mia të fundit.
Në tokën time shterpë, ti je trëndafili i fundit.
Ah, ti që je e heshtur!
Lëri sytë e tu të thellë që të mbyllen.
Aty rreh krahët nata.
Ah, trupi yt, një statujë e frikësuar, lakuriq.
Ti ke sy të thellë ku rreh nata.
Armë të ftohta lulesh dhe një prehër trëndafili.
Gjinjtë e tu duken si kërmilla të bardhë.
Një flutur hijesh ka ardhur të shplodhet në belin tënd.
Ah, ti qe je e heshtur!
Këtu është vetmia ku mungon ti.
Po bie shi. Era e detit po gjuan pulëbardhat e humbura.
Uji ecën këmbëzbathur në rrugët e lagura.
Nga pema gjethet ankohen sikur të ishin të sëmura.
Bletëz e bardhë, edhe e ikur ti zukat në shpirtin tim.
Ti jeton sërish në kohë, e hollë dhe e heshtur.
Ah, ti që je e heshtur!
BLETËZ E BARDHË
Nga Pablo Neruda
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti
Piktura, Alexa Welding, 1879, Dante Gabriel Rossetti
#art #photography #poetry #love #pabloneruda #enkeledasuti #painting #dantegabrielrossetti
