Konotacionet fetare te cdo pikture qe perfshin nje nene dhe nje femije jane te paevitueshme dhe kjo deklarate ikonike eshte nje ne nje seri Madonash te pikturuara gjate Periudhes Blu. Picasso kombinon ne menyre te perseritur tematikat e fese dhe te varferise teksa zhvillimi nga ana e tij e figures femerore largohet nga aludimet seksuale te perfshira ne imazhet e prostitutave, ne nje portretizim me te shenjteruar te figures memesore.
Perdorimi thuajse njengjyresh i bluse ne kete periudhe, dhe asocimi i tij tradicional me Madonen, kombinohen ne menyre te shkelqyeshme per te prodhuar nje set imazhesh perndjekese, thuajse si fantazma. Dukshem, shume nga grate e Periudhes Blu jane te perkulura a thua se jane duke mbajtur nje peshe shume te rende emocionale.
Ketu trajtimi i hapesires ka nje ndjesi te dallueshme. Struktura hapesinore percaktohet qartesisht dhe i organizuar ne fasha horizontale te kryqezuara nga linjat vertikale te karriges se ngritur. Kjo pune rrjete linjash shqetesohet bukurisht nga levizja e bute e perkulur se dashur te kokes se nenes qe puth femijen. Linjat rrjedhese jehojne ne palosjet ne forme kaskade te mbeshtjelljes se nenes, eshte rizhvilluar ne nje figure te ngjashme tek piktura ‘La Vie’ (Jeta).
Stili tejet shprehes na kujton impaktin e Vincent Van Gogh. Biografi i Picasso-s, John Richardson, ka shkruar qe Van Gogh kishte me shume rendesi per Picasso-n sesa cdo artist tjeter ne vitet e tij te mevonshme. Memesia rrjedh qartesisht nga pikturat qe Van Gogh kishte pikturuar per gruan dhe femijen e mikut te tij postier, Joseph Roulin e tille si Portret i Postierit Joseph Roulin.
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti.
