Djali me nje llulle, 1905, Pablo Picasso
Ne kete pikture te vitit 1905 nga Picasso, nje djale me kominoshe blu eshte ulur perballe nesh, duke mbajtur nje llulle ne krahun e gabuar. Ai eshte kurorezuar me nje kurore me trendafila. Andre Salmon, nje mik i Picasso-s, ka shkruar per kete pikture ne vitin 1912. Ai pershkruante se si ‘Picasso kishte pikturuar pa nje model imazhin e delire dhe te thjeshte te nje punonjesi te ri parizian, pa mjeker dhe veshur me xhinse blu si vete pamja e artistit gjate oreve te punes.’ Jo vetem qe i riu ka veshur uniformen e studios se Picasso-s, por ai eshte kurorezuar me nje kurore sic kurorezoheshin poetet ne antikitet. Problemi me serioz me te cilin perballen interpretuesit e kesaj pikture eshte problemi me llullen. Ajo klith per nje zgjidhje interpretuese. Njerezit thjesht nuk e mbajne llullen ne ate menyre. Picasso duhet ta kete perfshire ate si nje ide, te dhene per ata qe e shikojne pikturen ne kete nivel. Llulla, nje simbol i zakonshem i reflektimit intelektual ne pikturat e shekullit te 19-te dhe 20-te, duket sikur ajo po mbahet nga artisti jashte piktures teksa ai peshon imazhin e tij edhe pse ajo po mbahet nga modeli brenda piktures. Keshtu Picasso, nderkohe qe mediton mbi imazhin, duke perfytyruar alteregon e tij duke mbajtur vete llullen e tij. Sue Roe e ka pershkruar ate si nje “llulle opiumi,” nje droge qe tymoste Picasso ne ate kohe. Dy realitete, ajo e piktures dhe ajo e studios, jane perzier. Djali eshte nje reflektim i Picasso-s.
Perzgjodhi dhe perktheu Enkeleda Suti.
