Ndoshta toka po plukson
Une nuk e di
Ndoshta yjet jane copeza te prera letrash
Te bera nga disa gershere
gjigande
Une nuk e di
Ndoshta hena eshte nje lot i ngrire
Une nuk e di
Ndoshta Zoti eshte vetem nje ze i thelle
Qe degjohet nga te shurdhet
Une nuk e di
Ndoshta une jam askush
E vertete, une kam nje trup
Dhe nuk mund te shpetoj prej tij
Do te doja te fluturoja jashte kokes sime
Por per kete as qe behet fjale
Eshte shkruar ne pllakat e fatit
Qe kam ngecur ketu ne kete forme njerezore
Meqe behet fjale per kete
Dua t’ju terheq vemendjen ndaj problemit tim
Brenda meje eshte nje kafshe
Qe shtrengohet ne zemren time
Nje gaforre e madhe
Doktoret e Bostonit i kane kane ngritur duart e tyre lart
Ata kane perdorur skalpe
Gjilpera, gazra helmues, dhe te ngjashme
Gaforrja eshte aty
Eshte nje peshe e madhe
Une perpiqem qe ta harroj, qe te merrem me punet e mia
Gatuaj brokoli, hap dhe mbyll libra
Laj dhembet dhe lidh kepucet
Kam provuar lutjen
Por teksa lutem gaforrja me sembon me fort
Dhe dhimbja zmadhohet
Njehere enderrova
Ndoshta ishte nje enderr
Qe gaforrja ishte injoranca ime per Zotin
Por kush jam une qe te besoj tek endrrat?
Poezia ‘Poeti i injorances’, Anne Sexton
Piktura, Nuk mund te pres deri sa te vi nata, Yoshimoto Nara
