“Si mund të ta shpjegoj se, lumturia ime, lumturia ime mrekullisht e artë, se sa shumë unë jam i yti, me të gjitha kujtimet e mia, poemat e mia, shpërthimet e mia, me vorbullat e brendshme? Ose të shpejgoj se nuk mund të shkruaj as një fjalë të vjetër pa dëgjuar se si do ta shqiptosh ti atë, dhe nuk mund të kujtoj asnjë shaka të vogël që kam jetuar pa pendesë, kaq e mprehtë, që ne nuk e kemi jetuar atë së bashku, qoftë ajo më personalja, më e patransmetueshmja, ose vetëm disa perëndime në kthinën e një rruge, a e kupton se çfarë dua të them, lumturia ime? Dhe unë e di: se nuk mund të të them asnjë gjë ty me fjalë, dhe kur e bëj në telefon ajo del krejtësisht e gabuar. Sepse me ty njeriu duhet të flas në mënyrë të mrekullueshme, me të njëjtën mënyrë siç flasim me njerëzit që kanë ikur tashmë prej shumë kohësh…në lidhje me pastërtinë, lehtësinë dhe saktësinë shpirtërore. Ti mund të nxihesh nga një vogëlsi e shëmtuar, sepse ti je kaq mrekullish rrezatuese, si ujë deti, e dashura ime. Të betohem për gjithçka që është e dashur për mua, gjithçka në të cilën besoj, të betohem se nuk kam dashuruar kurrë më parë si të dua ty, me kaq ëmbëlsi, deri në lot, dhe me një ndjesi të tillë shkëlqimi.” – Vladimir Nabokov, Letra për Verën
Mendja shkruan me stilolaps, zemra, me laps. – Vladimir Nabokov, Letra për Verën
Tani po dal në dritë të butë, për freskun e mbrëmjes, dhe do të të dua sonte, dhe nesër, edhe shumë e më shumë, në kaq shumë të nesërme. – Vladimir Nabokov, Letra për Verën
Ti erdhe në jetën time jo siç vjen dickush për vizitë, por siç hyn dikush në një mbretëri ku të gjithë lumenjtë kanë qenë duke pritur për reflektimin tënd, të gjitha rrugët, për hapat e tu. – Vladimir Nabokov, Letra për Verën
Po, kam nevojë për ty, përralla ime. Sepse ti je i vetmi njeri me të cilën mund të flasë mbi hijen e një reje, rreth këngës së një mendimi, dhe se si, kur dola për të shkuar në punë sot pashë një luledielli të gjatë në fytyrë, e cila me buzëqeshi me të gjitha farat e saj. – Vladimir Nabokov, Letra për Verën
Tani është vonë, jam pak i lodhur; qielli është i irrituar nga yjet. Dhe unë të dua, të dua, të dua dhe ndoshta kjo është mënyra se si e gjihtë bota e madhe, e cila shkëlqen tejpërtej, mund të krijohet nga pesë zanore dhe tre bashkëlidhëse. – Vladimir Nabokov, Letrat për Verën
I dashur Krisht, bëj diçka. – Vladimir Nabokov
Letërsia dhe fluturat janë dy nga pasionet më të ëmbla që ka njohur ndonjëherë njeriu. – Vladimir Nabokov
Sa për ta filluar, le të ndjekim moton që vijon…Letërsia është Dashuri. Tani mund të vazhdojmë. – Vladimir Nabokov
Imagjinata jonë fluturon – ne jemi hijet e saj mbi tokë. – Vladimir Nabokov
Mendoj se është e gjitha një çështje dashurie. Sa më shumë që t’a dashuroni një kujtim aq më i fortë do të bëhet ai. – Vladimir Nabokov
Letërsia nuk lindi ditën kur një djalë që qante “ujku, ujku” doli duke vrapuar nga livadhet e Neandertalit me një ujk të madh gri tek thembrat e tij; letërsia lindi ditën kur një djalë qante “ujku, ujku” dhe pas tij nuk kishte asnjë ujk. – Vladimir Nabokov, Leksionet mbi letërsinë
Theyrja e një dallge nuk mund ta shpjegojë të gjithë detin. – Vladimir Nabokov
Një shkrimtar duhet të ketë saktësinë e një poeti dhe imagjinatën e një shkencëtari. – Vladimir Nabokov
Sepse unë nuk ekzistoj: ajo që ekziston është vetëm mijëra pasqyra që më reflektojnë mua. Vetnjohja ime, popullata e fantazmave që më ngjajnë mua rriten. Ato jetojnë diku, diku ato shumëfishohen. Unë si i vetëm nuk ekzistoj. – Vladimir Nabokov
Unë mendoj si një gjeni, shkruaj si një autor i dalluar, dhe flas si një fëmijë. – Vladimir Nabokov
Zemra ime ishte një organ histerik i papërgjegjshëm. – Vladimir Nabokov
Vetmia si një situatë mund të korigjohet, por si një gjendje mendore është një sëmundje e pashërueshme. – Vladimir Nabokov
A ishte ajo me të vërtetë e bukur? A ishte ajo të paktën ajo që të tjerët e quajnë tërheqëse? Ajo ishte pezmatuese, ajo ishte torturë. – Vladimir Nabokov
Një vepër arti nuk ka asnjë rëndësi për shoqërinë. Ajo është e rëndësishme vetëm për individin. – Vladimir Nabokov
Rrënja katrore e ‘Unë’ është ‘Unë’. – Vladimir Nabokov
Gjenialiteti është gjetja e lidhjes së padukshme ndërmjet gjërave. – Vladimir Nabokov
Është një shprehje e vjetër amerikane ‘Ai që jeton në shtëpi prej xhami nuk duhet të përpiqet të vrasë dy zogj me një gur.’ – Vladimir Nabokov
Lolita është e famshme, jo unë. Unë jam i errët, dyfish i errët, romancier me një emër të pashqiptueshëm. – Vladimir Nabokov
Do ta humbasësh pavdekshmërinë kur të humbasësh kujtesën. – Vladimir Nabokov
Ka mësues dhe nxënës me mendje katrore të cilat për nga natyra i nënshtrohen një magjepsje nga kategoritë. Për ta, ‘shkollat’ dhe ‘lëvizjet’ janë çdo gjë. Duke vizatuar një grup simboli në ballë të medikoritetit, ata janë të vetdënuar për të mos ta kuptuar gjeniun e vërtetë. – Vladimir Nabokov
Ne nuk mendojmë në fjalë, por në hije fjalësh. – Vladimir Nabokov
Mendimi, kur e shkruan atë, ai bëhet më pak shtypës, por disa mendime janë si tumoret kancerogjene: ti e shpreh, e pastron, dhe ai rritet prapë më keq sesa më parë. – Vladimir Nabokov
Mbrëmë ëndërrova për ty, sikur unë po luaja piano dhe ti po ktheje faqet për mua. – Vladimir Nabokov
Vetmia është arena e djallit. – Vladimir Nabokov
…kujtesa mund të risjellë në jetë çdo gjë me përjashtim të aromave, megjithëse asgjë nuk e rikthen të shkuarën në mënyrë kaq të plotë sa një aromë e lidhur me parë me atë kujtim. – Vladimir Nabokov
Përkëdhele detajin, detajin hyjnor. – Vladimir Nabokov
A e besojnë më të vërtetë këtë që japin mësim këta palaço? – Vladimir Nabokov
Ndërkohë që një shkencëtar shikon çdo gjë që ndodh në një pikë në hapësirë, poeti ndjen çdo gjë që ndodh në një pikë në kohë. – Vladimir Nabokov
Dhe ajo ishte e imja, ajo ishte e imja, çelësi ishte në grushtin tim, grushit im ishte në xhepin tim, ajo ishte e imja. – Vladimir Nabokov, Lolita
Nëse teli i një violine do të mund të vajtonte, ai tel do të isha unë. – Vladimir Nobokov, Lolita
Kam nevojë për ty, lexuesin, që të na imagjinoni neve, sepse ne nuk ekzistojmë në të vërtetë nëse ju nuk na imagjinoni. – Vladimir Nabokov, Lolita
Unë e dija që kisha rënë në dashuri me Lolitën përgjithmonë; por unë gjithashtu e dija që ajo nuk do të ishte Lolita përgjithmonë. – Vladimir Nabokov, Lolita
Unë e shikoja dhe e shikoja atë, dhe e dija, po aq qartë saç e dija se do të vdisja, që unë e doja atë më shumë sesa çdo gjë tjetër që kisha parë apo imagjinuar mbi tokë. Ajo ishte vetëm jehona e gjethes së vdekur të një nifme nga shumë larg me parë, por unë e doja atë, këtë Lolita, të zbehtë dhe të ndotur dhe të rritur, fëmija i një burri tjetër. Ajo mund të zhdukej dhe të largohej, nuk doja t’ia dija. Unë ende do të çmendesha me ëmbëlsi vetëm nga shikimi i fytyrës së saj. – Vladimir Nabokov, Lolita
Ai më theu zemrën. Ndërsa ti më shkatërrove jetën. – Vladimir Nabokov, Lolita
Ajo ishte si Marati vetëm se nuk kishte se kush ta vriste. – Vladimir Nabokov, Lolita
Jetë është vetëm një copëz e vogël drite ndërmjet dy errësirave. – Vladimir nabokov, Lolita
Brenda dhe jashtë zemrës sime rridhte ujëvara ime prej gjaku. – Vladimir Nabokov, Lolita
Vitet e vuajtjes sekrete më kishin mësuar vetkontroll super njerëzor. – Vladimir Nabokov, Lolita
Nimfat nuk mund të ndodhin në rajonet polare. – Vladimir Nabokov, Lolita
Duke vrapuar në erë, në pjalm dhe pluhur, një lule në fluturim. – Vladimir Nabokov, Lolita
Ajo do të përpiqej të më çlironte nga dhimbja e dashurisë fillimsht duke fërkuar buzët e saj të thata kundrejt të mijave; pastaj e dashura ime do të tërhiqej me nje shkundje nervoze të flokëve të saj, dhe pastaj të rikthehej sërish errësisht afër dhe të më lejonte që të ushqehesha me gojën e saj të hapur, me një bujari që do të ishte e gatshme t’i ofronte asaj çdo gjë, zemrën time, grykën time, zorrët e mia, ajo kishte në dorë skeptrin e pasionit tim. – Vladimir Nabokov, Lolita
Ndoshta, diku, ndonjë ditë, në një kohë më pak të mjerueshme, ne mund ta shikojmë njëri-tjetrin sërish. – Vladimir Nabokov, Lolita
Lolita, drita e jetës sime, zjarri i mishit tim. Mëkati im, shpirti im. – Vladimir Nabokov, Lolita
Mos më prek. Do të vdisja nëse do të më prekje. – Vladimir Nabokov, Lolita
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti.
