Ku
je, e dashura ime? A je në atë Parajsë
Të
vogël, duke ujitur lulet që shikojnë përmbi ty
Siç
bëjnë foshnjet mbi gjoksin e nënës së tyre?
Apo
mos je në dhomën tënde ku faltorja e
Virtytit
është vendosur në nderin tënd, dhe mbi të cilin
Ti
ofron zemrën dhe shpirtin tënd si sakrificë?
Apo
mes librave, duke kërkuar dijen njerëzore,
Ndonëse
ti je e ngopur me mençuri parajsërore?
Oh
shoq
ëruese
e shpirtit tim, ku je? A mos po
Luan
në tempull? Apo po thërret Natyrën në
Fushë,
parajsë e ëndrrave të tua?
A mos je në kasollet e të vobektëve, duke ngushëlluar të
Zemërthyerit
me ëmbëlsinë e shpirtit tënd, dhe
Duke
mbushur duart e tyre me bollëkun tënd?
Ti je shpirti i Zotit kudo
Ti
je më e fortë sesa epokat
A të
kujtohet dita kur u takuam, kur aureola e
Shpirtit
tënd na rrethoi, dhe Ëngjejt e Dashurisë
Pluskonin,
duke i kënduar krenarisë së veprave të shpirtit?
A të
kujtohet kur u ulëm në hijen e
Degëve,
duke u strehuar nga Njerëzimi, teksa brinjët
Mbronin
sekretin hyjnor të zemrës nga lëndimi?
A të kujtohen gjurmët dhe pylli ku ecëm, me duart
E
bashkuara, dhe kokat tona përkulur drejt njëra-tjetrës, sikur
Po
fshiheshim nga vetvetja?
Kujto orën kur të thashë lamtumirë
Dhe
puthjen detare që derdhe mbi buzët e mia?
Ajo
puthje më mësoi se bashkimi i buzëve në Dashuri
Tregon
sekrete parajsërore të cilat gjuha nuk mund t’i shqiptojë
Ajo puthje ishte hyrja në një psherëtimë të madhe
Si
fryma e Mëshirëplotit që e ktheu tokën në njeri
Ajo
psherëtimë më çoi tek bota shpirtërore
Duke
shpallur lavdinë e shpirtit tim, dhe atje
Ajo
do të përjetësohet deri kur të takohemi sërish
Më kujtohet kur më puthe dhe më puthe
Loti
duke u rrokullisur në faqet e tua, dhe më the
“Trupat
tokësor shpesh duhet të ndahen për qëllime tokësore
Dhe
duhet të jetojnë të ndarë, të shtyrë nga qëllime tokësore
“Por shpirti mbetet i bashkuar në mënyrë të sigurt në duart e
Dashurisë,
deri sa vdekja të vijë dhe t’i marrë shpirtrat tanë të bashkuar tek Zoti
“Shko,
e dashura ime; Dashuria të ka zgjedhur si delegaten e saj
Mbi
të, sepse ajo është e Bukura që i ofron ndjekësve të saj
Kupën
e ëmbëlsisë së jetës
Sa
për krahët e mi të zbrazët, dashuria jote do të mbetet
Kujtimi
yt, dasma ime e Përjetshme
Ku je tani, imja vete tjetër? A je zgjuar në
Heshtjen
e natës? Lërë flladin e qashtër që të të sjellë
Ty çdo
rrahje dhe dashuri të zemrës sime
A po e ledhaton fytyrën time në kujtimin tënd? Ai nuk është
Më
imazhi im, sepse Dhimbja e ka hedhur
Hijen
e saj mbi fytyrën time të lumtur të së shkuarës
Lotët i kanë tharë sytë e mi që reflektonin bukurinë tënde
Dhe
mi kanë tharë buzët që ti i ëmbëlsoje me puthje
Ku je, e dashura ime? A i dëgjon vajtimet e mia
Nga
përtej oqeanit? A e kupton nevojën time?
A e
njeh ti madhështinë e durimit tim?
A
ka ndonjë shpirt tjetër në ajër i aftë që të të sjellë
Ty
frymën e kësaj rinie që po vdes? A ka ndonjë
Komunikim
sekret ndërmjet ëngjëjve që do të ta sjellin ty rënkimin tim?
Ku je ylli im i bukur? Errësira e jetës
Është
derdhur mbi gjoksin tim; dhimbja më ka pushtuar
Lundroje buzëqeshjen tënde në ajër; ajo do të arrijë tek unë dhe do të më gjallërojë
Frymoje
aromën tënde në ajër; ajo do të më mbajë
Ku je e dashura ime ?
Oh,
sa e madhërishme që është Dashuria
Dhe
sa i vogël që jam unë
Thirrja e një të dashuruari XXVII nga
Kahlil Gibran
Dashuria
është një rreze magjike
Që
çlirohet nga djegia e palcës
Së
shpirtit
Duke
ndriçuar
Tokën
që na rrethon
Ajo
na mundëson
Që
ta perceptojmë jetën
Si
një ëndërr të bukur
Nga
një zgjim në tjetrin
Dashuria
është një rreze magjike nga Kahlil Gibran
Duajeni
njëri-tjetrin, por mos bëni një lidhje dashurie
Lini
një det që të lëviz ndërmjet brigjeve të shpirtrave tuaj
Mbusheni
kupën e njëri-tjetrit, por mos pini vetëm nga një kupë
Jipini
njëri-tjetrit nga buka juaj, por mos hapni nga e njëjta copë
Këndoni
dhe vallëzoni së bashku dhe gëzohuni, por qëndroni vetëm
Siç
janë vetëm telat e një harku edhe pse ato dridhen me të njëjtën muzikë
Jipini
zemrat tuaja, por jo që ta mbaj tjetri
Sepse
vetëm dora e jetës mund t’i mbajë zemrat tona
Dhe
qëndroni së bashku, megjithatë jo shumë afër së bashku
Sepse
shtyllat e tempullit qëndrojnë të ndara
Dhe
pema e lisit dhe e selvisë nuk rriten në hijen e njëri-tjetrit
Duajeni
njëri-tjetrin nga Kahlil Gibran
Unë
jam një fjalë e ëmbël e shqiptuar dhe e përsëritur
Nga
zëri i Natyrës
Unë
jam një yll i rënë nga
Tavani
blu mbi tapetin e gjelbër
Unë
jam bija e elementëve
Me
të cilën Dimri ka ngjizur
Atë
që ka lindur Pranvera; unë jam
Rritur
në prehrin e Verës dhe unë
Kam
fjetur në shtratin e Vjeshtës
Në
agim unë bashkohem me flladin
Për
të shpallur ardhjen e dritës
Në
mbrëmje unë bashkohem me zogjtë
Për
t’i dhënë lamtumirën dritës
Fushat
zbukurohen me
Ngjyrat
e mija të bukura, dhe ajri
Parfumoset
me aromën time
Dhe
unë përqafoj sytë e dremitur të
Natës
që shikojnë përmbi mua, dhe teksa
Zgjohem
unë shikoj diellin, që është
I
vetmi sy i ditës
Unë pi vesë për verë, dhe dëgjoj
Zërat
e zogjve, dhe vallëzoj
Me
valëvitjen ritmike të barit
Unë jam dhurata e të dashuruarit
Unë
jam kurora e dasmës
Unë
jam kujtimi i një çasti të lumtur
Unë
jam dhurata e fundit e të vdekurit
Unë
jam pjesë e gëzimit dhe e dhimbjes
Por shikoni lart për të parë vetëm dritën
Dhe
mos shikoni kurrë poshtë për të parë hijen time
Kjo
është mënçuria që njeriu duhet të mësojë
Kënga e lules XXIII nga Kahlil Gibran
Në
thellësinë e shpirtit tim është
Një
këngë pa fjalë – një këngë që jeton
Në
farën e zemrës sime
Ajo
refuzon që të shkrihet me bojën mbi
Pergamenë;
ajo e gllabëron dashurinë time
Në
një mantel transparent dhe rrjedh
Por
jo mbi buzët e mia
Si
mund ta psherëtijë unë atë? Kam frikë se
Ajo
mund të shkrihet me eterin tokësor
Kujt
t’ia këndoj? Ajo gërmon
Në
shtëpinë e shpirtit tim, nga frika e
Veshëve
të pashpirt
Kur shikoj në sytë e mi të brendshëm
Unë
shikoj hijen e hijes së saj
Kur
prek majat e gishtërinjve të mi
Ndjej
vibracionet e saj
Veprat e duarve të mia e vënë re
Praninë
e saj duke qenë se një liqen duhet të reflektojë
Yjet
e tij vezullues; lotët e mi
E
tregojnë atë, si pikat e shkëlqyera të vesës
Tregojnë
sekretin e trëndafilit të vyshkur
Është një këngë e kompozuar nga kënaqësia
Dhe
e botuar nga heshtja
Dhe
e shmangur nga britma
Dhe
e palosur nga e vërteta
Dhe
e përsëritur nga ëndrrat
Dhe e kuptuar nga dashuria
Dhe
e fshehur nga zgjimi
Dhe
e kënduar nga shpirti
Është kënga e dashurisë
Çfarë
Kaini apo Esau mund ta këndojë atë?
Ai
ka më shumë aroma se jasemini
Çfarë
zëri mund ta skllavërojë atë?
Ajo është e lidhur me zemrën, si sekreti i një virgjëreshe
Çfarë
harku muzikor mund ta dridhërojë atë?
Kush guxon që ta bashkojë hungërimën e detit
Dhe
këngën e bilbilit?
Kush
guxon të krahasojë vikamën e stuhisë
Me
psherëtimën e një foshnjeje?
Kush goxon të flasë me zë të lartë fjalët
Që
duhet t’i flasë vetëm zemra?
Cili
njeri guxon të këndojë me zë
Këngën
e Zotit?
Kënga e shpirtit XXII nga Kahlil Gibran
Njeriu
dhe unë jemi të dashur
Ai
digjet për mua dhe unë lëngoj për të
Por
mjerisht! Ndërmjet nesh është shfaqur
Një
rivale që na sjell mjerim
Ajo
është mizore dhe kërkuese
Joshje
e zbrazët poseduese
Emri
i saj është Substanca
Ajo
më ndjek kudo që shkoj
Dhe
shikon si një rojtare, duke i sjellë
Shqetësim
të dashurit tim
E kërkoj
të dashurin tim në pyll
Nën
pemë, afër liqeneve
Nuk
mund ta gjej, sepse Substanca
E
ka mbushur me zellin e qytetit të zhurmshëm
Që
e ka vendosur në fronin e
Pasurive
dridhëruese, prej metalesh
Unë
e thërras me zërin e
Dijes
dhe këngën e Mënçurisë
Ai
nuk dëgjon, sepse Substanca
E
ka joshur në kullën e kështjellës
Së
egoizmit, ku gërmon kopracia
Unë
e kërkoj në fushën e Kënaqësisë
Por
unë jam vetëm, sepse rivali im e ka
Burgosur
atë në shpellën e grykësisë
Dhe
të makutërisë, dhe e ka kyçur atje
Me
zinxhirë të dhimbshëm të artë
Unë e thërras atë në agim, kur buzëqesh Natyra
Por
ai nuk dëgjon, sepse tepria ka
Shtrirë
sytë e tij të droguar me dremitje të sëmurë
Unë
e gënjej në mbrëmje, kur mbretëron Heshtja
Dhe
lulet flenë. Por ai nuk përgjigjet
Sepse
frika e tij se çfarë do të sjellë e nesërmja
Ia
hijëzon mendimet
Ai
digjet për të më dashur mua
Ai
më kërkon në këto veprime. Por ai
Nuk
do të më gjejë veçse në veprimet e Zotit
Ai
më kërkon në ngrehinat e lavdisë së tij
Që
i ka ndërtuar me kockat e të tjerave
Ai
më pëshpërit nga midis
Grumbujve
të arit dhe të argjendit
Por
ai do të më gjejë vetëm duke ardhur
Tek
shtëpia e thjeshtësisë që Zoti e ka ndërtuar
Në
buzë të rrymës së dashurisë
Ai dëshiron që të më puthë përpara arkave të tij
Por
buzët e tij nuk do t’i prekin kurrë buzët e mia përveçse
Në
pasurinë e flladit të pastër
Ai më kërkon që të ndajë me të
Pasuinë
e tij të hatashme, por unë nuk do ta ngatërroj atë me
Pasurinë
e Zotit
UNË
NUK DO TA ZHVESH MANTELIN TIM TË BUKURISË
Ai
kërkon mashtrimin si mjet; unë kërkoj vetëm
Rrugët
e zemrës
Ai
e mavijos zemrën e tij në qelizën e tij të ngushtë
Unë
do ta pasuroja zemrën e tij me të gjithë dashurinë time
I dashuri im ka mësuar se si të vikasë dhe
Të
qajë për armiken time, Substancën;
Unë
do ta mësoja se si të derdhë lotë dashurie
Dhe
mëshire nga sytë e shpirtit të tij
Për
të gjitha gjërat
Dhe
të shqiptojë psherëtima kënaqaësie nga
Ato
lot
Njeriu është i dashuri im
Unë
dua që t’i përkas atij
Kënga e fatit VI nga Kahlil Gibran
Unë
nuk do t’i ndërroja dhimbjet e zemrës sime
Me gëzimet
e turmave
Dhe
nuk do të doja që lotët e derdhura nga trishtimi
Nga
çdo pjesë timen të kthehen në të qeshura
DO
TË DOJA QË JETA IME TË MBETEJ NJË LOT DHE NJË BUZËQESHJE
Një
lot për të pastruar zemrën time dhe për të më bërë që të kuptoj
Sekretet
e jetës dhe gjërat e fshehura
Një
buzëqeshje për të më sjellë më afër bijëve të llojit tim dhe
Për
të qenë një simbol i lavdisë së Zotave
Një
lot për të më bashkuar me ata që janë zemërthyer
Një
buzëqeshje për të qenë një shenjë e gëzimit tim në ekzistencë
Më
mirë të vdisja në dëshirim dhe lëngim sesa të jetoja i mërzitur dhe i dëshpëruar
Unë dua urinë për dashurinë dhe bukurinë për të qenë në
Thellësitë
e shpirtit tim, sepse i kam parë ata që janë të
Kënaqur
me njerëzit e mjerë
Unë
kam dëgjuar psherëtimën e atyre që janë të dëshiruar dhe që lëngojnë, dhe ato
janë më të ëmbla sesa melodia më e ëmbël
Me ardhejn
e mbrëmjes lulja i palos petalet e saj
Dhe
fle, duke përqafuar dëshirimin e saj
Me
afrimin e mëngjësit, ajo i hap buzët e saj për të takuar
Puthjen
e diellit
JETA
E NJË LULEJE ËSHTË DËSHIRIM DHE PËRMBUSHJE
NJË
LOT DHE NJË BUZËQESHJE
Ujrat e detit avullohen dhe ngrihen dhe vijnë
Së
bashku për t’u bërë një re
Dhe
retë pluskojnë sipër kodrave dhe luginave
Deri
sa takohen me flladin e butë, pastaj bien duke vajtuar
Në
fusha dhe bashkohen me përrenjtë dhe lumenjtë për t’u kthyer në det, në shtëpinë
e tyre
JETA
E REVE ËSHTË NJË NISJE DHE NJË TAKIM
NJË
LOT DHE NJË BUZËQESHJE
Dhe kështu ndahet shpirti nga
Një
shpirt më i madh për të lëvizur në botën e lëndës
Dhe
të kalojë si një re përmbi malin e dhimbjes
Dhe
fushat e gëzimit për të takuar flladin e vdekjes
Dhe
të kthehet atje nga ka ardhur
TEK OQEANI I DASHURISË DHE BUKURISË
TEK
ZOTI
Një lot dhe një buzëqeshje nga Kahlil Gibran
Unë
jam sytë e të dashuruarit dhe shpirti i
Verës,
dhe zemra e çerdhimeve
Unë
jam një trëndafil. Zemra ime hapet në agim dhe
Virgjëresha
më puth dhe më vendos
Mbi
gjoks
Unë
jam shtëpia e fatit të vërtetë, dhe
Origjina
e kënaqësisë, dhe fillimi i
Paqes
dhe i qetësisë. Unë jam buzëqeshja e
Ëmbël
mbi buzët e bukurisë. Kur rinia
Më
pushton ajo i harron mundimet e saj, dhe e
Gjithë
jeta e saj kthehet në realitetin e ëndrrave të ëmbla
Unë
jam ngazëllimi i poetit
Dhe
zbulimi i artistit
Dhe
frymëzimi i muzikantit
Unë
jam një faltore e shenjtë në zemrën e
Fëmijës,
të adhuruar nga një nënë mëshirëplotë
Unë shfaqem tek e qara e një zemre; unë i shmangem një kërkese
Plotësia
ime ndjek dëshirat e zemrës
Ajo
shmang ankesat e zbrazëta të zërit
Unë iu shfaqa Adamit nëpërmjet Evës
Dhe
mërgimi ishte ngastra e tij
Megjithatë,
unë iu shfaqa Solomonit, dhe
Ai
mori mënçuri nga parania ime
Unë i buzëqesha Helës dhe ajo shkatërroi Tarëada-n
Megjithatë,
unë kurorëzona Kleopatrën dhe paqja mbizotëroi
Luginën e Nilit
Unë jam si epokat – duke ndërtuar sot
Dhe
duke shkatërruar nesër
Unë
jam si një Perëndi, që krijon dhe shkatërron
Unë
jam më e ëmbël sesa pëshpërima e vjollcës
Unë
jam më e dhunshme se sa stuhia e egërsuar
Vetëm dhuratat nuk më ngazëllejnë
Nisja
nuk më shkurajon
Varfëria
nuk më ndjek
Xhelozia
nuk e provon vetëdijen time
Çmënduria
nuk është fakt i pranisë sime
Oh kërkues, unë jam e vërteta, lutja e vërtetë
Dhe
e vërteta juaj në kërkimin dhe marrjen
Dhe
mbrojtjen time
Do
të përcaktojë sjelljen time
Kënga
e dashurisë XXIV nga Kahlil
Gibran
Fuqia
e shpirtbutësisë mbjell thellë në zemrën time, dhe unë korr dhe mbledh grurë me
bollëk dhe ia jap atë të uriturve.
Shpirti im i jep jetë hardhisë së rrushit dhe unë i shtyp tufat e tij dhe i jap
lëng të eturve.
Parajsa ma mbush llampën me vaj dhe unë e vendos atë tek dritarja ime për të
drejtuar të huajt nëpër errësirë.
Unë i bëj të gjitha këto gjëra sepse unë jetoj tek to; dhe nëse fati do të mi
lidhë duart dhe të më parandalojë nga të bërit e tyre, atëherë vdekja do të jetë
dëshira ime e vetme. Sepse unë jam një poet, dhe nëse unë nuk mund të jap, atëherë
do të refuzoj që të marr.
Njerëzimi zemërohet si një furtunë, por unë pëshpëris në heshtje sepse unë e di
që stuhia duhet të largohet teksa një pëshpërimë shkon tek Zoti.
Njerëzit kapen pas gjërave tokësore, por unë kërkoj që të përqafoj pishtarin e
dashurisë që të më pastrojë me zjarrin e tij dhe që ta përcëllojë çdo gjë që
nuk është njerëzore në zemrën time.
Gjërat substanciale e vdesin njeriun pa vuajtje; dashuria e zgjon atë me
dhimbje gjallëruese.
Njerëzit janë të ndarë në klane dhe fise të ndryshme dhe i përkasin vendeve dhe
qyteteve. Por unë jam një i huaj për të gjitha komunitetet dhe nuk i përkas
asnjë vendi. Vendi im është Universi dhe fisi im është Familja Njerëzore.
Njerëzit janë të dobët, dhe është e trishtuesheme që ata ndahen mes vetit. Bota
është e ngushtë dhe nuk është diçka e mençur që ta ndash atë në mbretëri,
perandori dhe provinca.
Njerëzit bashkohen për të shkatërruar tempujt e shpirtit dhe ata bashkojnë
duart për të ndërtuar ngrehina për trupa tokësore. Unë qëndroj i vetëm duke dëgjuar
zërin e shpresës në thënien time të thellë, “Siç e gjallëron dashuria zemrën e
një njeriu me dhimbje, po ashtu injoranca e i mëson atij rrugën e dijes.” Dhimbja
dhe injoranca na çojnë tek gëzimi dhe dija e madhe sepse Qënia Supreme nuk ka
krijuar asgjë të padobishme nën diell.
Fragmente
nga “Zëri i poetit” nga Kahlil Gibran
Shpirti
im është miku im që më ngushëllon në mjerimin dhe fatkeqësitë e jetës. Ai që
nuk bëhet mik me shpirtin e tij është një armik i njerëzimit, dhe ai që nuk
gjen udhëheqje njerëzore brenda vetvetes do të kalbet në dëshpërim. Jeta buron
nga brenda, dhe jo nga rrethinat.
UNË KAM ARDHUR PËR TË THËNË NJË FJALË DHE DO TA THEM ATË TANI. Por nëse vdekja
e parandalon shqiptimin e saj, ajo do të thuhet nesër, sepse e nesërmja nuk lë
kurë një sekret në librin e përjetësisë.
Unë kam ardhur për të jetuar në lavdinë dhe dritën e bukurisë, të cilat janë
reflektimet e Zotit. Unë jam duke jetuar këtu, dhe njerëzit nuk janë në gjendje
që të më dëbojnë nga jeta sepse ata e dinë që unë do të jetoj në vdekje. Nëse
do të mi nxjerrin sytë unë do të dëgjoj murmurimat e dashurisë dhe këngës së bukurisë.
Nëse do të mi mbyllin sytë unë do të shijoj prekjen e flladit të përzier me
temjanin e dashurisë dhe aromën bukurisë.
Nëse do të më vendosin në zbrazëti, unë do të jetoj së bashku me shpirtin tim,
fëmijët e dashurisë dhe bukurisë.
Unë kam ardhur këtu për të qenë me të gjithë dhe për të gjithë, dhe ajo që unë
bëj sot në vetminë time do të jehojë nga e nesërmja tek njerëzit.
ATË QE E THEM TANI ME NJË ZEMËR NESËR DO TË THUHET ME SHUMË ZEMRA.
Fragmente
nga “Zëri i poetit” nga Kahlil Gibran
‘Lërmëni, oh, lërmëni të zhys trupin tim në ngjyra; lërmëni ta përpijë perëndimin e diellit dhe të pi ylberin.’ – Kahlil Gibran
Përzgjodhi
dhe përktheu Enkeleda Suti
