Mos
më lër kurrë që të humbasë MAGJINË
E
SYVE TË TU SI TË STATUJAVE apo SHENJËN
E
TRËNDAFILIT VETMITAR TË FRYMËS TËNDE
MBI
FAQEN TIME natën
Kam frikë të jem, mbi këtë breg
Një
trung pa krahë, dhe ajo që pendohem më shumë
Është
të mos kem asnjë lule, mish apo argjilë
Për
krimbin e dëshpërimit tim
Nëse
ti je thesari im i fshehur
Nëse
ti je kryqi im, dhimbja ime e lagësht
Nëse
jam një qen, dhe vetëm ti je padroni im
Më
më lër kurrë që të humbas atë që kam fituar
DHE
TË ADHUROJ DEGËT E LUMIT TËND
ME
GJETHET E VJESHTËS SIME TË IKUR
Soneti
i ngashërimit të ëmbël nga Federico Garcia Lorca
DUA
TË FLE GJUMIN E MOLLËVE
Dua
të largohem nga varrezat e ngarkuara
DUA
TË FLE GJUMIN E FËMIJËS
I
cili lëngonte për ta çarë zemrën e tij për t’ia hapur detit
Nuk
dua që ata të më thonë sërish se si e mban kufoma të gjitha gjakun e saj
Se
si goja e kalbëzuar vazhdon të përgjërohet për ujë
Do
të doja të mos dëgjoja për torturat e barit
As
se si i bën hëna të gjitha punët e saj përpara agimit
Me
hundën e saj si gjarpër
Dua
të fle për një gjysëmsekondi
Një
sekond, një minutë, një shekull
POR
DUA QË TË GJITHË TA DINË SE JAM ENDE GJALLË
SE
KAM NJË KORITË TË ARTË BRENDA BUZËVE TË MIA
SE
JAM MIKU I VOGËL I ERËS SË PERËNDIMIT
SE
JAM HIJA E ELEFANTIT MBI VETË VESHËT E MI
Kur të jetë agim thjesht më hidhni një mantel sipër
Sepse
e di që agimi do të më hedhë një grusht me milingona
Dhe
do të derdhë pak ujë të rëndë mbi këpucët e mia
Që
kthetrat e akrepit të agimit të rrëshqasin
Sepse
dua të fle gjumin e mollëve
Dhe
të mësojë këngën e vajtueshme që do të pastrojë tokën nga unë
SEPSE
DUA TË JETOJË ME ATË HIJEN E FËMIJËS
I
CILI LËNGONTE PËR TA ÇARË ZEMRËN E TIJ PËR T’IA HAPUR DETIT
Gacela e vdekjes së errët nga Federico Garcia Lorca
ÇFARË
NUK DO TË JIPJA
PËR
TË GJETUR PUTHJEN TËNDE
Një
puthje të larguar nga buzët e tua
Të
vdekura për të dashuruar
Buzët
e mia kanë shijen e
Hijeve
të ndyra
ÇFARË
NUK DO TË JIPJA
PËR
TË PARË SYTË E TU TË ERRËT
AGIME
GRANATASH YLBERI
Duke
bërë fresk përpara Zotit
Yjet
i kanë verbuar ato
Një
mëngjes në maj
ÇFARË
NUK DO TË JIPJA
PËR
TË PUTHUR KOFSHËT E TUA TË DËLIRA
Kristale
të trëndafilit të papjekur
Mbetjet
e diellit
Për
të gjetur puthjen tënde nga Federico Garcia Lorca
NË
MËNGJESIN E GJELBËR
DOJA
TË ISHA NJË ZEMËR
NJË
ZEMËR
Dhe
në mbrëmjen e vonë
Doja
të isha një bilbil
Një
bilbil
Shpirti
Mori
ngjyrë portokalli
Shpirti,
mori ngjyrën e dashurisë
Në
mëngjesin e gjallë
Doja
të isha vetvetja
Një
zemër
Dhe në fund të mbrëmjeve
Doja
të isha zëri im
Një
bilbil
SHPIRTI
MORI
NGJYRË PORTOKALLI
SHPIRTI,
MORI NGJYRËN E DASHURISË
Kënga
e dëshirës së parë nga Federico Garcia Lorca
Por
si dashuria
Harkëtarët
Janë
të verbër
Sipër
natës së gjelbër
ORËT
THËRËSE
LËNË
GJURMË
ZAMBAKËSH
TË NGROHTË
Anija
e hënës
Kalon
nëpër retë e prupurta
Të
mbushura me vesë
AH,
POR SI DASHURIA
HARKËTARËT
JANË
TË VERBËR
Përpara
agimit nga Federico Garcia Lorca
Askush
nuk e kuptoi parfumin
E
manjolias së terrtë të mitrës tënde
Askush
nuk e di që ti ke torturuar
Një
kolibër dashurie ndërmjet dhëmbëve të tua
Njëmijë
kalushë të vegjël persian ranë në gjumë
Në
sheshin me hënë të ballit tënd
Teksa
përgjatë netëve të tua unë përqafova
Belin
tënd, armikun e borës
Ndërmjet
allçisë dhe jaseminit, vështirmi yt
Ishte
një degë e zbehtë farash
E
MBOLLA NË ZEMRËN TIME PËR TË TË DHËNË TY
LETRAT
E FILDISHTA QË THONË “PËRGJITHMONË”
“PËRGJITHMONË”,
“PËRGJITHMONË”: KOPËSHT I AGONISË SIME
Trupi
yt gjithmonë bishtnues
AI
GJAK I VENAVE TË TUA NË GOJËN TIME
GOJA
JOTE TASHMË MË E LEHTË NGA VDEKJA IME
Gacela e dashurisë së paparashikuar nga Federico Garcia Lorca
E
shqiptoj emrin tënd
Në
netët e errta
Kur
yjet vijnë
Për
të pirë mbi hënë
Dhe
për të fjetur në tufa
Gjethesh
të çara të fshehura
Dhe
veten e ndjej të zbrazët
Nga
pasioni dhe muzika
Orë
e çmendur që këndon
Orë
antike të vdekura
E
shqiptoj emrin tënd
Në këtë
natë të errët
Dhe
emri yt tingëllon
Më
i largët se sa kurrë
Më
i argët se sa të gjithë yjet
Dhe
më të trishtuar se sa një shi i qetë
A
do të të dua më si atëherë sërish?
ÇFARË
FAJI KA ZEMRA IME?
Kur
mjegulla davaritet
Çfarë
pasionesh të tjera mund të presë?
A
do të jenë të qeta dhe të dëlira?
SIKUR
VETËM GISHTËRINJË E MI TË MUND
TË
ZHVISHNIN HËNËN
Sikur duart e mia të mund të zhvishnin nga Federico Garcia Lorca
Kështu
e çova tek lumi
Duke
besuar se ishte një vashë
Por
ajo tashmë e kishte një burrë
Ishte
natën e Shën Xhejmsit
Dhe
thuajse sikur isha i detyruar
Fenerët
u fikën
Dhe
bulkthat u ndezën
Në
cepat më të errët të rrugës
Preka
gjinjtë e saj të fjetur
Dhe
ato u hapën për mua papritur
Si
thumba zymbyli
Kollarisja
e petkut të saj të vogël
Tingëlloi
në veshët e mi
Si
një copë mëndafshi
E çarë
nga dhjetë thika
Pa dritën
e argjedtë mbi gjethet e tyre
Pemët
ishin rritur më shumë
Dhe
një horizont me qen
Lehu
nga shumë larg prej lumit
Pas
manaferrave
Kallamishtet
dhe murrizi
Poshtë
tufës së flokëve të saj
Bëra
një gropë në tokë
E
hoqa kollaren time
Ajo
hoqi fustanin e saj
Unë,
brezin tim me revole
Ajo,
katër bustet e saj
As
gjëmb as nënë perlash
Lëkura
e saj kaq e bukur
As
xhami me argjend
Nuk
vezullon kaq shkëlqyeshëm
Kofshët e saj rrëshqitën larg meje
Si
peshq të trembur
Gjysëm
plot me zjarr
Gjysëm
plot me të ftohtë
Pastaj
ra nata
Në
rrugët më të mira
Iu
ngjita një mali prej sedefi
Pa
fre
Si
një burrë, nuk do t’i përsëris
Gjërat
që më tha
Dritën
e të kuptuarit
Ajo
më bëri më të matur
Duke më lyer me rërë dhe puthje
Unë
e largova nga lumi
Shpatët
prej zambaku
Luftuan me ajrin
U solla siç jam
Si
një cigan tipik
I dhashë një shportë të madhe qepjeje
Me saten
ngjyrë kashte
Por
nuk rashë në dashuri
SEPSE
MEGJITHËSE AJO KISHTE NJË BURRË
AJO
MË THA SE ISHTE NJË VASHË
KUR
E ÇOVA TEK LUMI
Gruaja
e pabesë nga Federico Garcia Lorca
Nëse
vdes
Lëreni
ballkonin të hapur
Djali
i vogël po ha portokalle
Nga
ballkoni im unë mund ta shohë atë
Korrësi
po korr grurin
Nga
ballkoni im unë mund ta dëgjoj atë
Nëse
vdes
Lëreni
ballkonin hapur
Lamtumirë
nga Federico Garcia Lorca
Nata
depërton vetveten
Përgjatë
bregut të lumit
Dhe
tek gjinjtë e Lolitës
Degët
vdesin nga dashuria
Lakuriq
nata këndon
Sipër
urave të marsit
LOLITA
E LAN TRUPIN E SAJ
ME
UJË TË KRIPUR DHE ME TRËNDAFILA
Degët
vdesin nga dashuria
Nata
prej glikanxhoje dhe argjendi
Shkëlqen
mbi çati
Argjend
rrymash dhe pasqyrash
GLIKANXHO
TË KOFSHAVE TË TUA TË BARDHA
DEGËT
VDESIN NGA DASHURIA
Serenatë
nga Federico Garcia Lorca
Përzgjodhi
dhe përktheu Enkeleda Suti
