Kur te shoh lakuriq, me kujtohet toka
Toka e lemuar, ku asnje kale s’rend
Toka pa nje xunkth, forme e kulluar
E mbyllur ndaj se ardhmes, cakargjednte
Kur te shoh lakuriq, e kuptoj ankthin
E shiut qe belin e holle kerkon
Ose ethet e detit me fytyre te pamate
Qe driten e faqes se vet s’e gjen dot
Gjaku do te kumboje neper shtreter
E me shpate te vetetimte do te shfaqet
Por ti nuk do ta dish ku fshihen
Zemra si thithlope apo manushaqja
Barku yt eshte perleshje rrenjesh
Buzet e tua – agim pa gje perqark
Nen trendafilat e vaket te shtratit
Renkojne te vdekurit duke pritur rradhen
Poezia “Kaside e gruas se shtrire”
Nga Federico Garcia Lorca
Shkeputur nga libri “Poezia spanjolle e shekullit te XX” pergatitur dhe perkthyer nga Aurel Plasari, Shtepia Botuese “Naim Frasheri”, 1991
Piktura nga @arditborici
