Të ngresh vellon
Për të parë se kujt po i thua lamtumirë.
Nga Louise Gluck
Ne e shikojmë botën vetëm një herë, në fëmijëri.
Pjesa tjetër është kujtime.
Nga Louise Gluck
Shpirti është i heshtur.
Nëse flet,
Flet në ëndrra.
Nga Louise Gluck
Në fillim të shikoja kudo.
Tani vetëm tek disa gjëra,
Në intervale më të gjata.
Nga Louise Gluck
Çfarëdo që kthehet nga harresa,
Rikthehet për të gjetur një zë.
Nga Louise Gluck
Mendoj se më kujtohet kur kam qenë e
vdekur.
Shumë herë, në dimër,
I afrohesh Zeusit. Thuamë, e pyesja,
Si ta duroj tokën?
Nga Louise Gluck
Jam e lodhur së pasuri duar
Tha ajo
Dua krahë
Por çfarë do të bësh pa duar e tua për të
qenë njerëzore?
Jam e lodhur së qeni njerëzore
Tha ajo
Dua të jetoj tek dielli.
Nga Louise Gluck
Si një fëmijë, toka do të bjerë në gjumë,
Apo kështu thotë historia.
Por unë nuk jam e lodhur, thotë fëmija.
Dhe nëna i përgjigjet, ti mund të mos
jesh i lodhur, por unë jam.
Nga Louise Gluck
Vdekja nuk mund të më lëndojë
Më shumë nga sa më ke lënduar ti
E dashura jeta ime.
Nga Louise Gluck
Kjo është drita e vjeshtës;
Ajo është kthyer nga ne.
Sigurisht që, është një privilegj
T’i afrohesh fundit
Dhe ende të besosh tek diçka.
Nga Louise Gluck
Një burrë dhe një grua shtrihen në një
shtrat të bardhë.
Është mëngjes. Unë mendoj
Së shpejti ata do të zgjohen.
Në tavolinën në krah të shtratit është një
vazo
Me zambakë; rrezet e dritës së diellit
Formohen në grykët e tyre.
E shikoj atë të kthehet nga ajo
Sikur do të thotë emrin e saj
Por në heshtje, thellë në gojën e saj
Tek parvazi i dritares
Një herë, dy herë,
Një zog thërret.
Dhe pastaj ajo lëviz; trupi i saj
Mbushet me frymën e tij.
Unë i hap sytë e mi; ti po më shikon
mua.
Thuajse mbi këtë dhomë
Dielli po rrëshqet ëmbël.
Ti shikon fytyrën time, ti thua,
Duke e mbajtur fytyrën tënde afër times
Për të bërë një pasqyrë.
Sa e qetë që je. Dhe dielli që po digjet
Kalon butë përmbi ne.
Lumturia nga Louise Glück
Unë nuk kam kthyer askënd në një derr.
Disa njerëz janë derra; unë i bëj që të
Duken si derra.
Unë jam e sëmurë nga bota jote
Që e lejon të jashtmen të maskojë të
brendshmen.
Ju njerëz nuk keni qenë njerëz të
këqinj;
Jeta e padisiplinuar
Jua ka bërë këtë. Si derra,
Nën kujdesin
Tim dhe të zonjëzave të mia, ata
Ëmbëlsoheshin menjëherë.
Unë e ktheva magjinë time, duke ju
treguar mirësinë time
Si edhe fuqinë time. Unë pashë
Se ne mund të ishim të lumtur këtu
Siç janë burrat dhe gratë
Kur nevojat e tyre janë të thjeshta. Në të njëjtën frymë,
Unë e parapashë nisjen tuaj,
Burrat tuaj me ndihmën time
trimëroheshin
Deti qante dhe gjëmonte. Ti mendon
Se disa lotë më mërzisin? Miku im,
Çdo magjistare është
Në zemër një pragmatiste; askush nuk
mund të shohë thelb nëse
Nuk mund të përballet me kufizimet.
Nëse do të të doja vetëm të të mbaja
Mund të të mbaja të burgosur.
Fuqia e Circes nga Louise Glück
(Circe, gura joshëse/magjepsëse në
mitologjinë greke. Ajo i transofrmonte armiqtë e saj apo ata që e ofendonin në
kafshë).
Kopshti të adhuron.
Për hatrin tënd ai lyhet me pigmente të
gjelbra,
Me të kuqet e dalldisura të
trandafilave,
Që ti të vish këtu me dashnorët e
tu.
Dhe shelgjet
Shiko se si i kanë formësuar këto
Tenta heshtjeje. Megjithatë
Ka ende diçka për të cilën ti ke nevojë,
Trupi yt kaq i butë, kaq i gjallë, midis
kafshëve të gurta.
Pranojë që është tmerrshme që të jesh si
ata,
Përtej dëmit.
Kopshti nga Louise Glück
Si një burrë dhe një grua formojnë
Një kopësht ndërmjet tyre
Si një shtrat me yje, këtu
Ata qëndrojnë në një mbrëmje vere
Dhe mbramja bëhet
E ftohtë nga tmerri i tyre:
Çdo gjë mund të mbarojë,
E aftë për shkatërrim.
Gjithçka, gjithçka mund të humbasë,
Nëpër ajrin e parfumosur
Kollonat e ngushta
Ngrihen padobishëm, dhe përtej,
Një det që dridhet me lulëkuqe
Hesht, e dashur. Për mua nuk ka rëndësi
Se sa vera do të jetoj për t’u kthyer
Me këtë verë të vetme ne kemi hyrë në
përjetësi.
I ndjeva dy duart e tua
Duke më varosur për të çliruar shkëlqmin
e tyre.
Zambakët e bardhë nga Louise Glück
Një pëllumb jetonte në një fshat.
Kur ai hapte gojën e tij
Dilte ëmbëlsi, tingull
Si një dritë e argjedtë rreth
Një dege qershie. Por
Pëllumbi nuk ishte i kënaqur.
Ai shikonte fshatarët
Që mblidheshin për të dëgjuar nën
Pemën e çerdhuar.
Ai nuk mendonte: Unë
Jam më lart se sa ata.
Ai kërkonte që të ecte midis tyre,
Të përjetonte dhunën e ndjenjës
njerëzore,
Pjesërisht për hir të vetë këngës.
Kështu ai u kthye në njeri.
Gjeti pasionin, gjeti dhunën,
Në fillim të bashkuara, më pas
Si emocione të ndara
Dhe këto nuk
Përmbaheshin nga muzika, kështu
Kënga e tij ndryshoi,
Notat e ëmbla të lëngimit të tij për t’u
bërë njerëzore
U thartuan dhe u sheshuan. Më pas
bota u tërhoq pas; mutanti
Ra në dashuri
Si nga dega e qershisë
Ra i njollosur me frutin
E gjakosur të pemës.
Kështu që, në fund të fundit është e vërtetë, jo thjesht
Një rregull arti:
Ndrysho formën dhe do të ndryshosh
natyrën tënde.
Dhe koha na e bën këtë të gjithëve ne.
Shëmbëlltyra e një pëllumbi nga Louise Glück
Më në fund, u prezantova
Me bashkëshorten tënde siç
Do të bënte një Perëndi, në vetë
shtëpinë e saj, në
Itakë, një zë
Pa një trup: ajo
Ndali së enduri në tezgjahun e saj, koka
e saj u kthye
Në fillim në të djathtë, pastaj në të
majtë
Megjithëse, është e pashpresë sigurisht
që
Të gjurmonte tingullin
Nga një burim objektiv: dyshoj
Që ajo do të kthehet te vegja e saj
Me atë që di tani. Kur
Ta shikosh sërish, thuaji
Ja se si thotë lamtumirë një perëndi:
Nëse jam në kokën e saj përgjithmonë
Jam në jetën tënde përgjithmonë.
Dhimbja e Circes nga Louise Glück
Trupi im, tani që nuk do të udhëtojmë së
bashku edhe për shumë gjatë
Filloj të ndjej një ëmbëlëis të re drejt
teje, shumë të gjallë dhe të panjohur,
Si ajo që kujtoj nga dashuria kur isha e
re
Dashuria që ishte kaq e çmendur në
objektivat e saj
Por kurrë në zgjedhjet e saj, në
intensitetin e saj.
Shumë gjëra të kërkuara përpara kohe,
shumë që mund të ishin premtuar
Shpirti im ka qenë kaq i frikësuar, kaq
i dhunshëm
Fale brutalitetin e tij.
Sikur të ishte ai shpirt, duart e mia
lëvizin përmbi ty me kujdes,
Duke mos dashur të të ofendojë
Por e etur, më në fund, për të arritur
shprehinë si substancë:
Nuk do të më mungojë toka,
Do të më mungosh ti.
Udhëkryqet nga Louise Glück
Shikoje atë, duke prekur faqet e tij
Për të bërë një armpushim, gishtërinjtë
e saj
Të ftohtë me shiun e pranverës
Në barin e hollë, shpërthejnë në zambakë
vjollcë
Edhe këtu, majde në fillimin e dashurisë
Dora e saj duke lënë faqen e tij krijon
Një imazh nisjeje
Dhe ata mendojnë
Se nuk mund ta shohin
Këtë trishtim.
Nga Louise Glück
Mendja ime është e mjegulluar
Nuk mund të dal më për gjah
E ul pushkën time mbi pistat e lepurit.
Është sikur të isha kthyer në atë
krijesë
Që nuk mund të vendosë
Nëse duhet të fluturojë apo të qëndrojë
e palëvizur
Dhe kështu mbetet e kurthëzuar në sytë e
gjahtarit
Dhe për herë të parë unë e dija
Që ata sy ishin bosh
Sepse ëhstë e pamundur
Të vrasësh dhe të pyesësh në të njëjtën kohë
Më pas shkrepësi u këput
Lepuri ishte i lirë. Ai fuluroi
Nëpër pyllin e zbrazët
Ajo pjesë e imja
Që ishte viktima
Vetëm viktimat kanë një fat
Dhe gjahtari, që besonte
Se çfarëdolloj gjëjë që lufton
Përgjëron për t’u shqyer
Ajo pjesë është e paralizuar.
Çlirimi nga Louise Glück
A të kujtohet atëherë kur shprehe një
dëshirë?
Unë shpreh shumë dëshira.
Herën që të gënjeva
Rreth fluturës. Gjithmonë kam menduar
Se çfarë dëshirove
Çfarë mendove se dëshirova?
Nuk e di. Që unë të kthehesha
Që deri diku do të ishim bashkë në fund
Unë dëshirova që dëshiroj gjithmonë
Dëshirova një poemë tjetër
Dëshira nga Louise Glück
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda
Suti
