Pushkini me infektoi me dashurine.
Me fjalen – dashuri. Se eshte krejt ndryshe: gjeja, te cilen assesi nuk e emertojme dhe gjeja, qe keshtu e quajne.
Kur gjellebersja, duke kaluar, e largoi nga dritarja macokun kuqalosh, i cili qendronte dhe gerhiste dhe, me pas, tri dite qendroi tek ne ne sallen nen palma, kurse pastaj iku dhe s’u kthye me – kjo eshte dashuri.
Kur Augusta Ivanovna thote se do te largohet prej nesh ne Rige dhe kurre me s’do kthehet – kjo eshte dashuri.
Kur trumpetieri vajti ne lufte dhe pastaj me nuk u kthye – kjo eshte dashuri.
Kur kulullat pariziane me ate tylin e trendafilte e te neftalinte, pranveres, pasi i shkundin, serish i vendosin ne senduk, kurse une qendroj dhe shikoj dhe e di se kurre nuk do t’i shohe me – kjo eshte dashuri.
Shkeputur nga libri ‘Tetori ne vagon’, proze dhe poezi, nga Marina Cvetajeva, perkthyer nga Korab Hoxha, Aleph, 2019
