Unë po ecja gjatë një rruge me dy miqtë e mi – dielli po perëndonte – papritur qielli u bë i kuq gjak – unë ndala, u ndjeva i ezauruar, dhe u mbështeta tek gardhi – ATY KISHTE GJAK DHE GJUHË ZJARRI sipër fiordit të blu-sterr dhe qytetit – miqtë e mi vazhduan ecjen, ndërsa unë qëndrova atje duke u dridhur me ankth – dhe UNË NDJEVA NJË BRITMË TË PAFUNDME QË KALONTE NËPËR NATYRË. – Edvard Munch
Burimi: https://www.azquotes.com/author/10556-Edvard_Munch
Copyright i përkthimit www.enkeledasuti.com
Përzgjodhi dhe përktheu Enkeleda Suti.
