Ka dicka deshperuese te shohesh dy njerez tek marrosen gjithnje e me shume pas njeri-tjetrit, sidomos kur je personi i tepert ne dhome.
Eshte si te shohesh Parisin nga nje tren ekspres qe shkon ne drejtim te kundert dhe pas cdo sekonde qyteti duket edhe me i vogel, vetem se e ndien qe je ti ajo qe po zvogelohesh gjithnje dhe me shume dhe mbetesh perhere e me e vetmuar, teksa ja mbath prej gjithe atyre dritave dhe atij gezimi me nje milion milje ne ore.
Shkeputur nga romani ‘Kambana e qelqte’, nga Sylvia Plath, perkthyer nga Davjola Ndoja, Botimet Pegi, 2017
Piktura, Rrugetim nga @blertaxhomo
