Rreth shtratit të butë të Nina M.,
qëndrojnë mbi krye tre gra të veshura me të bardha,
Të bukura si shëmbëlltyra që kurrë s’ka parë.
Të çuditshme si kuaj gjigantë të errësirës.
Ja mbulojnë trupin me të ëmbla e të hijshme fjalë,
fytyrën ja lënë jashtë.
Tre gra, në të bardha veshur, ngjashëm si engjëj,
Dëshira, Dashuria dhe Vdekja, presin.
Dhe një çast nga thellësi e gjoksit të Nina M.,
kumbon një zë i dobët dhe melodioz,
kërkon Dëshirën t’i avitet dhe në vesh
të saj merr frymë thellë, rënkon dhe thotë:
O Dëshirë, e bukur dhe e bardhë
që buzës së ngrohtë si fjollë dëbore më shkrije,
nuk munda kurrë të të kapërdij e të t’shijoj.
Shpend më ishe a vetëtimë në të largët qiell?
M’u si gozhdë tëmthat e mija shqyeje
dhe netët të shtynin thellë e më thellë në fundshpirt,
të të hapja derën nga vetja ruhesha mos ikje.
Dhe paguaja paq mungesën tënde
me virtytet e mija të pashmangshme me frikë.
Dëshirë e bukur, më puth,
ulu këmbëkryq në fronin e buzëve pa droj’
se tashmë jam unë akulli dhe prit ç’do të ndodhë
Eja, ti, Dashuri e bardhë,
Afrohu, tashmë mund t’i themi dy-tri fjalë,
të të puth dhe ty mes ballit.
Po ç’do të isha unë pa ty? Një fryt i papjekur
a një kërcu? Zbërthemë tani, mes rreshtash
po t’jesh e aftë e t’kuptosh gjithë kohës ku të fshihja,
të erdhi ora të më shkallmosh fjalë për fjalë.
Hyr brenda e të shohësh ç’bijë ke rritur
o nënë, ka të ngjarë të jem e pastër
e dhembshur, si ty e brishtë.
Qëndro Dashuri e bardhë, në zemër të të puth,
në formën tënde, atje tej do futemi në një tjetër.
Bëj durim se kohën e mbërthejmë pas dhëmbësh
sa t’i them dhe Vdekjes dy tri fjalë.
Vdekje, o vdekje, tani radha jote erdh’,
afrohu me ngadalë o fundi im e mos më tremb.
Më je kaq e bukur veshur në të bardhë,
kaq e ëmbël teksa duart më prek.
Më prisje? Ja ku jam, e dorëzuar në shtratin e fatit,
e mbuluar me të ëmbla e të hijshme fjalë.
Sikur ta dija se do vinte e jotja mbretëri papritur
do shfaqesha m’e bukur se ty, teksa t’shoh fytyrën.
Merre daltën Vdekje e bardhë
dhe gdhend në trupin tim një shtatore antikiteti,
punoje bukur mermerin e me ndjenjë,
të duket prekja jote nëpër kofshë e krahë,
e, kush ta shohë, të mbetet i shtangur:
“Kjo vepër arti të trondit si vdekja”.
Poezia “Nina M.”
Nga Ardita Jatru
Libri “As terr, as dritë”, Botimet Naimi, 2021
